โจทก์ฟ้องว่าจำเลยใช้อำนาจทำร้ายและข่มขืนกระทำชำเราเจ้าทุกข์ กับบังอาจชิงสายสร้อยคอทองคำไปจากเจ้าทุกข์ ๑ สาย ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยผิดฐานพยายามข่มขืนชำเราและฐานชิงทรัพย์ตามมาตรา ๒๙๘ กฎหมายลักษณอาญา
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัย การกระทำของจำเลยในเรื่องพยายามข่มขืนกระทำชำเรามิใช่ด้วยประสงค์จะเอาทรัพย์ การเอาทรัพย์เกิดขึ้นภายหลังเมื่อการข่มขืนไม่สำเร็จ และในชั้นนี้ไม่ได้ใช้กำลังหรือขู่เข็ญ จึงเป็นผิดตามมาตรา ๒๙๗ ไม่ใช่ตามมาตรา ๒๙๘
โจทก์ฎีกาว่า การที่จำเลยเอาสร้อยไปจากคอเจ้าทุกข์โดยกิริยากะชากนั้นย่อมได้ชื่อว่ากระทำด้วยใช้กำลังแล้ว ควรมีผิดตามมาตรา ๒๙๘ ฐานชิงทรัพย์ ศาลฎีกาเห็นว่ากิริยาที่จำเลยกะชากสร้อยไปจากคอเจ้าทรัพย์นั้นไม่ถือว่าเป็นการใช้กำลังทำร้าย ความผิดของจำเลยจึงไม่เข้ามาตรา ๒๙๘ พิพากษายืน