โจทก์ฟ้องว่าจำเลยที่ ๑ รับโอนการจับสัตว์น้ำในบ่อปลาของรัฐบาลไว้จากนางเฮียงผู้รับอนุญาตประจำปี ๒๔๘๑ โดยจำเลยที่ ๑ ไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน แล้วต่อมาจำเลยสมคบกันจับสัตว์น้ำโดยไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษ
จำเลยต่อสู้ว่าเป็นบ่อเอกชน
ศาลชั้นต้นงดสืบพะยานแล้ววินิจฉัยว่าบ่อรายนี้เป็นบ่อที่ได้รับอนุญาตตามพ.ร.บ. อากรค่าน้ำมาตรา ๕ อย่างที่ ๒ จำเลยต้องมีผิดฐานจับสัตว์น้ำโดยไม่ได้รับอนุญาติจำเลยจะอิงใบอนุญาตของนางเฮียงไม่ได้จึงพิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติอากรค่าน้ำ มาตรา ๑๙
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่า บ่อรายนี้รัฐบาลอนุญาตให้นางเฮียงไปแล้วจะเอาผิดแก่จำเลยไม่ได้ จึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าตามพ.ร.บ.อากรค่าน้ำมาตรา ๕ กำหนดที่จับสัตว์น้ำเป็น ๒ อย่าง ๆ ที่ ๒ นั้นบัญญัติว่า "เป็นที่อนุญาตยอมให้ผู้ได้รับอนุญาตตามความในพระราชบัญญัตินี้ แต่ผู้เดียวก็ดี หรือทั่วไปก็ดี จับสัตว์น้ำในที่นั้นได้" สำหรับคดีนี้นางเฮียงได้รับอนุญาตมาเมื่อการอนุญาตนั้นไม่ได้แสดงว่าให้นางเฮียงจับได้ฉะเพาะตัวแล้ว จึงลงโทษจำเลยไม่ได้ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์