ได้ความว่า ม.กับพวกเดิรมาระวางทางพบ ท.จำเลย ๆ พูดว่าวันนี้ต้องเอาตัวไปให้ได้ แล้วก็ตรงเข้าจับมือจะฉุด ม.ไม่ปรากฎว่าตัว ม.ได้เคลื่อนที่ แต่บังเอิญมีผู้มาช่วย ท.จึงปล่อย ม.ไปโจทก์จึงขอให้ลงโทษ ท.ตาม ม.๒๔๖ ส่วน ย.จำเลยในคดีอัยยการเป็นโจทก์นั้นปรากฎว่า ย.วิ่งมาช่วย ม.แลไล่ ท. ไป ท.เงื้อไม้จะตี ย.จึงทำร้าย ท.ไปดังนี้
ศาลฎีกาตัดสินว่า คดีที่อัยยการเป็นโจทก์ฟ้อง ย. ๆ ได้ทำไปเป็นการป้องกันตัวยังไม่มีผิด ส่วนคดี ท.จำเลยนั้นรูปคดีเป็นฐานพยายามฉุดคร่าตาม ม.๒๗๖ - ๖๐ แลในฟ้องโจทก์กล่าวชัดว่า ท.ฉุดคร่า ม.ไปเพื่ออนาจาร แต่โจทก์มิได้ฎีกาขึ้นมา เพราะฉะนั้นจะลงโทษ ท.ฐานพยายามฉูดคร่าซึ่งเป็นบทที่หนักไม่ได้ แต่อย่างไรก็ดีความผิดฐานพยายามฉุดคร่านั้นก็ย่อมถือว่ามีการทำอนาจารอยู่ในตัวด้วย จึงให้ลงโทษ ท.ตาม ม.๒๔๖ ดังโจทก์ขอมา