คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1010/2475

เจตนาหรือไม่เป็นข้อเท็จจริง อาชญา ม. 43

ได้ความว่าโจทก์จำเลยต่างเป็นเจ้าหนี้ ก. ๆ มีไม้อยู่ ๔๘ ท่อน จึงตีใช้หนี้เป็นส่วนของโจทก์คิดเป็นราคา ๒๗ บาท ๙๖ สตางค์ ของจำเลย ๗๐ บาท จำเลยเป็นผู้ส่งไม้ไปขายได้เงินแล้วไม่แบ่งให้โจทก์ตามส่วนที่ตกลงกัน โดยจำเลยอ้างว่าเงินที่ขายไม้ได้ไม่พอใช้หนี้จำเลยโจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาชญา ม. ๓๑๔ - ๓๑๙

ศาลฎีกาตัดสินว่าข้อที่ว่าเจตนาทุจจริตหรือไม่นี้เป็นข้อเท็จจริง ซึ่งศาลเดิมแลศาลอุทธรณ์เห็นพ้องกันโจทก์ฎีกาไม่ได้ตาม ม. ๕ แห่ง พ.ร.บ. ลักษณฎีกาอุทธรณ์ พ.ศ. ๒๔๖๑ ให้ยกฎีกาโจทก์เสีย