คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1010/2505

น้องชายจำเลยชกต่อยกับหลานผู้ตายและน้องภริยาผู้ตาย ผู้แทน เป็นบุคคลภายนอกมิได้ร่วมชกต่อยด้วย ถือท่อนเหล็กเข้าไปตีทำร้ายน้องชายจำเลย จำเลยซึ่งมิได้ร่วมชกต่อยด้วยจึงวิ่งเข้าไปกันมิให้ผู้ตายตีน้องชายจำเลย ผู้ตายเงื้อท่อนเหล็กจะตีจำเลย ๆ จึงเสือกมีดแทงไปทันที ถูกผู้ตาย 1 ที ถึงแก่ความตาย ดังนี้ การกระทำของจำเลยย่อมเป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่านายอุเทนถึงแก่ความตาย โดยเจตนาตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘

นางอำนวย ภรรยาผู้ตายขอเข้าเป็นโจทก์ร่วม

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์

อัยการและโจทก์ร่วมอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๐ ให้จำคุก ๗ ปี

โจทก์ร่วมฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนโดยเจตนา

จำเลยฎีกาว่า การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันตัว

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "นายเซ้งน้องชายจำเลยมิได้สมัครใจวิวาทกับผู้ตาย เป็นแต่ชกต่อยกับหลานผู้ตายและน้องภรรยาผู้ตายซึ่งต่างใช้มือเปล่าด้วยกัน การที่ผู้ตายซึ่งเป็นบุคคลภายนอกมิได้ร่วมในการวิวาทถือท่อนเหล็กมาทำร้ายนายเซ้ง เป็นการประทุษร้ายอันละเมิดต่อกฎหมาย นายติ่งจำเลยย่อมมีอำนาจป้องกันภยันตรายที่จะเกิดแก่นายเซ้งน้องชายของตนได้ตามกฎหมาย การที่จำเลยวิ่งเข้าไปกันมิให้นายอุเทนผู้ตายตีนายเซ้ง ก็เป็นการกระทำเพื่อป้องกันนายเซ้ง มิใช่วิ่งเข้าไปเพราะสมัครใจจะต่อสู้หรือเข้าร่วมในการวิวาท และการที่นายอุเทนผู้ตายเงื้อเหล็กจะตีจำเลยอีก จำเลยเสือกมีดแทงไปเป็นการป้องกันภยันตรายที่จะเกิดแก่ตน จำเลยแทงสวนไปในเวลาปัจจุบันทันที ไม่มีโอกาสเลือกที่หมายเพราะผุ้ตายกำลังเงื้อท่อนเหล็กจะตีและแทงทีเดียวด้วยมีดปลายแหลมที่มีอยู่เช่นนี้ เป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ จำเลยไม่มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๖๘ ฯลฯ"

พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์