คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1013/2487

คำให้การในคดีอาญาไม่จำต้องกล่าวแก้ข้ออ้างของโจทก์ทุกข้ออย่างคดีแพ่ง

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยตัดฟันไม้เวลากลางวัน จำเลยให้การว่าตัดฟันไม้จริง แต่เป็นไม้ของจำเลย พะยานโจทก์ขัดกันในเรื่องเวลาทำผิด แต่พอฟังได้ว่าทำผิดเวลากลางคืนต้องยกฟ้อง

โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๑๓ มีนาคม ๒๔๘๗ เวลากลางวันจำเลยตัดฟันไม้เต็งรังโดยไม่ได้รับอนุญาต

จำเลยให้การว่า จำเลยได้ตัดฟันจริง แต่เป็นไม้อยู่ในนาของจำเลย

ศาลชั้นต้นฟังว่าพะยานโจทก์เปิดความขัดกันคนหนึ่งว่าทำผิดกลางวันอีกคนหนึ่งทำผิดกลางคืนต้องฟังคำพะยานที่เป็นคุณแก่จำเลยว่าทำผิดกลางคืนอันต่างกับฟ้อง จึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนแต่มีความเห็นแย้ง

โจทก์ฎีกา จำเลยไม่ได้โต้เถียงเรื่องวันเวลากระทำผิดกับรับแล้ว ศาลฎีกาตัดสินว่า ตามคำให้การแสดงชัดว่า จำเลยไม่ได้รับว่าได้กระทำผิดและตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา ๑๗๒ จำเลยไม่จำต้องกล่าวแก้ข้ออ้างของโจทก์ทุกข้อดังคดีแพ่ง ซึ่งบังคับไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา ๑๗๙ จำเลยไม่ได้ให้การถึงวันและเวลากระทำผิด จึงฟังไม่ได้ว่า จำเลยได้รับแล้วว่าจำเลยตัดไม้ตามวันเวลาที่โจทก์หา โจทก์มีหน้าที่ต้องสืบว่าจำเลยทำผิดตามวันเวลาในฟ้อง จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง