คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1018/2485

ไนคดีเบิกความเท็ด ปัญหาที่ว่าข้อความนั้นสำคันหรือไม่ ย่อมเปนปัญหาข้อเท็ดจิง โจทดีกาไม่ได้

แม้สาลล่างฟังว่าคำเบิกความของพยานไม่ไช่ข้อสำคันไนคดีเพราะเปนพยานบอกเล่า ก็คงถือว่าเปนข้อเท็ดจิงดุจกัน

โจทฟ้องว่าจำเลยเบิกความเท็ดไนข้อสำคันว่า "วันเกิดเหตุจำเลยได้รับคำบอกเล่าว่าชนะที่นายปลั่งจำเลยกับนายง่อยผู้ตายวิวาทต่อสู้กันนั้น นายจิ๊ดหยู่บนเรือนไม่ได้ลงมาช่วยเหลือนายปลั่งทำร้ายนายง่อยผู้ตายหย่างไรเลยซึ่งความจิงจำเลยได้รับคำบอกเล่า นายจิ๊ดได้ไช้ไม้คว+นายปลั่งตีนายง่อยจนล้ม ขอไห้ลงโทส.

สาลชั้นต้นและสาลอุธรน์ฟังต้องกันว่าข้อความนั้นไม่เปนข้อสำคันไนคดีซึ่งแม้จำเลยจะได้เบิกความไว้ก็ไม่อาดฟังเปนพยานไนคดีนั้นได้ พิพากสายกฟ้อง.

โจทดีกา สาลดีกาพร้อมกันปรึกสาเห็นว่า เมื่อสาลล่างวินิฉัยว่าไม่ไช่ข้อสำคันแล้ว แม้พยานนั้นจะเปนพยานบอกเล่าหรือไม่ก็ดี คดีก็เปนปัญหาข้อเท็ดจิง โจทดีกาไม่ได้ตามประมวนกดหมายวิธีพิจารนาความอาญามาตรา ๘๑๙ พิพากสายืน.