คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1018/2496

ความผิดฐานนำไม้หรือของป่าเคลื่อนที่ล่วงด่านป่าไม้ไม่มีใบเบิกทางกำกับตาม พระราชบัญญัติป่าไม้ 2484 มาตรา 39 นั้น มุ่งหมายถึงไม้ที่ทำออกได้โดยรับอนุญาตจากเจ้าพนักงานภายหลังที่นำไปถึงที่อันระบุไว้ในใบอนุญาตแล้วประการหนึ่ง กับไม้ที่ทำออกโดยไม่ต้องรับอนุญาต ภายหลังที่นำไปถึงด่านป่าไม้ด่านแรกแล้ว อีกประการหนึ่ง เท่านั้น ถ้าหากนำไม้ที่ทำออกโดยไม่ได้รับอนุญาต หรือนำไม้ที่มีไว้โดยไม่ได้รับอนุญาตเคลื่อนล่วงด่านป่าไม้แล้วย่อมไม่อยู่ในบังคับแห่งบทมาตรานี้ (อ้างฎีกาที่ 38/2496)

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยนำไม้สัก ซึ่งเป็นไม้หวงห้าม เคลื่อนที่ล่วงด่านป่าไม้โดยไม่มีใบเบิกทาง และจำเลยมีไม้ดังกล่าวไว้ในครอบครอง โดยไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษ

จำเลยต่อสู้ว่า ไม่ใช่ไม้หวงห้าม

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับว่า จำเลยผิดฐานมีไม้แปรรูปไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาตและฐานนำไม้หวงห้ามเคลื่อนที่โดยไม่ได้รับอนุญาต

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยที่ 1 เถียงว่า การมีไม้สักแปรรูปไว้ในครอบครอง ย่อมหมายถึงเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ไม้นั้น เป็นข้อเถียงที่ฟังไม่ได้ เพราะคำว่ามีไว้ในครอบครอง ย่อมมีความหมายชัดอยู่ว่าไม่ได้มุ่งหมายเฉพาะการเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์เท่านั้น ฎีกาจำเลยข้อนี้ฟังไม่ได้

ส่วนปัญหาการนำไม้เคลื่อนที่ล่วงด้านป่าไม้ต้องมีใบเบิกทางนั้นเมื่อได้พิจารณา พระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484 แล้ว จะเห็นได้ว่ากฎหมายมุ่งหมายเฉพาะถึงการนำไม้ที่ทำออกตามใบอนุญาตของเจ้าพนักงานประการหนึ่ง กับนำไม้ที่ทำออกโดยไม่ได้รับอนุญาตไปถึงด่านป่าไม้ด่านแรกแล้ว อีกประการหนึ่ง แต่ไม้ของกลางรายนี้จำเลยมีไว้โดยผิดกฎหมายป่าไม้อันเป็นผิดอยู่แล้ว กฎหมายจะบังคับให้จำเลยผู้ที่กระทำผิดต้องไปขอใบเบิกทางกำกับไม้นั้น ย่อมเป็นไปไม่ได้ ตามนัยฎีกาที่ 38/2493 จำเลยจึงยังไม่ผิดฐานนี้

จึงพิพากษาแก้ว่าจำเลยไม่ผิดฐานนำไม้เคลื่อนที่ล่วงด่านโดยไม่มีใบเบิกทางกำกับ นอกจากนี้คงยืน