คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1019/2491

บาดแผลของผู้เสียหายรักษา 1 เดือนเศษหาย ระหว่างแผลยังไม่หาย เดินไปไหนมาไหนได้ ไม่ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ แต่ทำงานหนักไม่ได แต่ 20 วันแล้วทำงานหนักได้ 20 วันไถนาได้แต่ไม่ปรกติแท้ ดังนี้ยังฟังไม่ถนัดนักว่า บาดเจ็บนั้นจะถึงไม่สามารจะประกอบการหาเลี้ยงชีพได้โดยปรกติเกิน 20 วัน จึงไม่เป็นบาดเจ็บสาหัสตามมาตรา 256

ศาลชั้นต้นลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 254 ศาลอุทธรณ์ลงโทษตามมาตรา 256 เป็นแก้มาก ฎีกาในข้อเท็จจริงได้

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายนายเขียนมีบาดเจ็บสาหัส ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยได้ทำร้ายร่างกายนายเขียนมีบาดเจ็บ แต่ไม่ถึงสาหัส ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๔ จำคุก ๑ ปี ลดฐานปราณีตามมาตรา ๕๙ คงจำคุก ๘ เดือน ของกลางริบ

ศาลอุทธรณ์ฟังว่า บาดแผลของนายเขียนถึงสาหัส พิพากษาแก้ว่าจำเลยมีความผิดตามมาตรา ๒๕๖ จำคุก ๒ ปีลดฐานปราณีตามมาตรา ๕๙ คงจำคุก ๑ ปี ๔ เดือน นอกนั้นยืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า บาดแผลนายเขียนรักษา ๑ เดือนเศษหาย ระหว่างบาดแผลยังไม่หาย เดินไปไหนมาไหนได้ ไม่ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อแต่ทำงานหนักไม่ได้ แต่ ๒๐ วันแล้วทำงานหนักได้ ๒๐ วันไถนาได้แต่ยังไม่ปรกติแท้ จึงฟังไม่ถนัดนักว่า บาดเจ็บของนายเขียนจะถีงไม่สามารถจะประกอบการหาเลี้ยงชีพได้โดยปรกติเกิน ๒๐ วัน จำเลยจึงมีผิดฐานทำร้ายร่างกายบาดเจ็บ

พิพากษาแก้, ให้ยืนตามศาลชั้นต้น