คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1019/2492

เดิมจำเลยต้องหาว่าชิงทรัพย์ ผู้ตายเป็นผู้ใหญ่บ้านได้จับจำเลยได้ในที่สุดศาลพิพากษาจำคุก จำเลยหลบหนีเรือนจำและเคยพูดอาฆาตผู้ตายไว้ วันเกิดเหตุผู้ตายเห็นจำเลยเดินลุยน้ำมา จึงร้องทักไป จำเลยจำเสียงผู้ตายได้จึงตรงเข้าแทงผู้ตายตามที่พูดอาฆาตไว้ ผู้ตายรักษาตัวอยู่ 21 วันก็ตาย ดังนี้ รูปคดีหาใช่เป็นเรื่องจำเลยแทงเพราะผู้ตายเข้าทำการจับกุมไม่ คดีไม่เข้าบทมาตรา250 ข้อ 2 ฐานฆ่าเจ้าพนักงานซึ่งทำการตามหน้าที่ และจะลงโทษจำเลยตามมาตรา 250 ข้อ 3ฐานฆ่าคนตายโดยความพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายก็ไม่ได้ เพราะแม้จำเลยจะแทงผู้ตายด้วยความพยาบาท ก็ขาดความพยายามโดยจำเลยมาพบผู้ตายเข้าในที่เกิดเหตุโดยบังเอิญ การที่จำเลยใช้มีดปลายแหลมแทงผู้ตายโดยแรง จนทะลุถึงน้ำดี ประกอบกับจำเลยเคยพูดอาฆาตไว้ก่อนแล้ว ดังนี้ จำเลยย่อมมีความผิดฐานฆ่าคนโดยเจตนา

ความว่า เดิมจำเลยต้องหาว่าชิงทรัพย์ นายนาถผู้ใหญ่บ้านจับจำเลยได้ ศาลพิพากษาจำคุกจำเลยแล้วจำเลยหนีเรือนจำมาหลบซ่อนในท้องที่ผู้ใหญ่นาถ จำเลยเคยกล่าวคำอาฆาตไว้ภายหลังหนีเรือนจำแล้วว่า จะฆ่าผู้ใหญ่นาถเสีย วันเกิดเหตุผู้ใหญ่นาถนั่งเล่นที่สะพานน้ำ บังเอิญเห็นจำเลยลุยน้ำมา จึงร้องทักไป จำเลยจำเสียงผู้ใหญ่นาถได้เพราะเป็นคนคุ้นเคยกัน จึงตรงเข้าแทงผู้ใหญ่นาถตามที่พูดอาฆาตไว้ ผู้ใหญ่นาถคงใช้ไม้คมแฝกที่ถืออยู่ตีศีรษะจำเลยแตก อยู่ใหญ่นาถรักษาตัวอยู่ได้ 21 วันก็ตาย โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าเจ้าพนักงานตายโดยเจตนาด้วยความพยาบาลมาดหมายศาลชั้นต้นพิพากษาจำคุกจำเลย 10 ปีตามมาตรา 250 ข้อ 2 ประกอบด้วยมาตรา 251 ตอน 2 ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา 250 ข้อ 2ให้ประหารชีวิต

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า รูปคดีหาใช่จำเลยแทงเพราะผู้ใหญ่นาถเข้าจับกุมจำเลยดังฟ้องไม่ คดีไม่เข้าบทมาตรา 250 ข้อ 2 และจะลงโทษจำเลยตามมาตรา 250 ข้อ 3 ก็ไม่ได้ เพราะแม้จำเลยจะแทงผู้ใหญ่นาถด้วยความพยาบาท ก็ขาดความพยายาม โดยจำเลยมาพบผู้ใหญ่นาถในที่เกิดเหตุโดยบังเอิญ

การที่จำเลยใช้มีดพกปลายแหลมแทงผู้ใหญ่นาถ โดยแรงจนทะลุถึงถุงน้ำดี ประกอบกับจำเลยเคยพูดอาฆาตไว้ก่อนแล้วว่า"จะฆ่าผู้ใหญ่นาถเสีย" ดังนี้ แสดงว่า จำเลยมีเจตนาจะฆ่าผู้ใหญ่นาถ

พิพากษาแก้ เป็นลงโทษจำเลยตามมาตรา 249 ให้จำคุกตลอดชีวิต