คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1037/2473

คำซัดของจำเลยด้วยกัน ภรรยาเปนผู้ยุยงให้ผัวทำผิด ไม่เรียกว่าทำไปโดยอยู่ในบังคับของผัวล่อเขาไปให้ผู้อื่นทำร้ายเปนตัวการ

ฉ. เปนภรรยา ก.ยุยงให้ ก. ไปล่อลวง บ. ไปเพื่อเอาทรัพย์ ก. จึงชวน บ.ไปเที่ยว ครั้นถึงที่เปลี่ยว พวกเพื่อนของ ฉ. และ ก.ซึ่งคอยอยู่ก็ทำร้าย บ.ตายแล้วเอาทรัพย์เสีย ฉ.ก. จำเลยให้การซัดว่า ส.เปนผู้ฆ่า (โจทก์ไม่มีคำพะยานอื่นประกอบคำซัด)

ศาลล่างทั้ง ๒ ตัดสินว่า ฉ.ก. มีผิดตาม ม.๒๕๐ ข้อ ๕-๖ ส่วน ฉ.เปนภรรยา ก.ทำไปโดยอยู่ในบังคับบัญชาผัวลดโทษตาม ม.๕๙

ศาลฎีกาเห็นว่า ฉ.ก. มีผิดตาม ม.๓๐๑ ตอน ๓ และไม่ลดโทษให้ ฉ. เพราะเปนผู้ต้นเหตุ และจะฟังคำซัดของ ฉ.ก.มายัน ส.ไม่ได้