คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1039/2475

ผัวเมีย ฟ้องอย่า อย่างไรเป็นเหตุอันสมควรที่จะฟ้องขออย่าได้ประพฤตติตนเป็นคนเที่ยวเตร่ ห้ามไม่ฟัง ทั้งไม่ส่งเสียเลี้ยงดูภรรยา

ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าโจทก์กับจำเลยได้แต่งงานกันเมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๙ จำเลยได้เข้ามาปลูกเรือนหอ ในที่ของบิดามารดาโจทก์และได้อยู่กินกันมาจนถึง พ.ศ. ๒๔๗๒ ระวางนี้จำเลยได้ปรพฤตติตนเป็นคนเที่ยวเตร่โจทก์พูดจาห้ามปรามก็ไม่ฟังเกิดเป็นปากเสียงกันขึ้น จำเลยไม่พอใจกลับรื้อเรือนหอไปอยู่เสียที่อื่นคนละต่างหาก แลตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ส่งเสียเลี้ยงดูโจทก์

ศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยรื้อเรือนหอไปโดยไม่มีเหตุผลอันสมควรแสดงว่าจำเลยตั้งใจจะทิ้งโจทก์ทั้งจำเลยก็ไม่ส่งเสียเลี้ยงดูโจทก์ในฐานะสามีภรรยา นับว่าหมดเยื่อใจในตัวโจทก์แล้ว ถือได้ว่าเป็่นเหตุอันสมควรที่จะฟ้องขอให้อย่าได้ จึงตัดสินยืนตามศาลเดิมให้โจทก์จำเลยอย่าขาดจากกัน