คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1043/2493

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์มีสวนยาง 1 แปลงโดยซื้อไว้จากผู้มีชื่อดังสำเนาท้ายฟ้อง และได้ครอบครองมาประมาณ 9 ปีเศษจำเลยบุกรุกมาประมาณ 9 ปีเศษ จำเลยบุกรุกเข้ากรีดยางในที่ของโจทก์ตอนหนึ่ง จึงขอให้จำเลยใช้ค่าเสียหายเป็นเงินจำนวนหนึ่งดังนี้ แสดงว่าโจทก์อ้างถึงสิทธิครอบครองอย่างเดียว คำขอท้ายฟ้องก็ขอให้ขับไล่และเรียกค่าเสียหายในการที่จำเลยเข้ามารบกวนสิทธิครอบครองของโจทก์เท่านั้น หาเกี่ยวกับกรรมสิทธิไม่ โจทก์ชอบที่จะฟ้องได้ แม้โจทก์จะยังไม่ได้กรรมสิทธิมาตามสัญญาซื้อขาย

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์มีสวนยางเนื้อที่ ๒๑๑ ไร่ ๓ งาน ๕๐ ตารางวา โดยโจทก์ซื้อไว้จากนายจินนายาเวลลาจามี ได้ครอบครองมาประมาณ ๙ ปีเศษ จำเลยบุกรุกเข้ากรีดยางในที่ของโจทก์ตอนหนึ่ง จึงฟ้องเรียกค่าเสียหาย ๖๐๐๐ บาท และขอให้ขับไล่จำเลย

จำเลยต่อสู้ว่า ที่ตอนนั้นเป็นของจำเลยที่ ๑-๒ ไม่ใช่ที่ของโจทก์ ค่าเสียหายไม่ถึง ๖๐๐๐ บาท

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า การซื้อขายที่ดินเป็นโมฆะโจทก์ครอบครองยังไม่ถึง ๑๐ ปียังไม่ได้กรรมสิทธิ์ โจทก์อ้างว่าเป็นเจ้าของที่ดินโดยการได้กรรมสิทธิเพราะการซื้อขาย แต่กลับสืบไม่สมจึงไม่มีอำนาจฟ้องขับไล่จำเลยได้ พิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้ดำเนินการพิจารณาพิพากษาใหม่

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าข้อความตามฟ้องและสัญญาท้ายฟ้องแสดงชัดว่า โจทก์อ้างถึงสิทธิครอบครองอย่างเดียวคำขอท้ายฟ้องก็ขอให้ขับไล่และเรียกค่าเสียหายในการที่จำเลยเข้ามารบกวนสิทธิครอบครองของโจทก์เท่านั้น หาเกี่ยวกับกรรมสิทธิดังความเห็นศาลชั้นต้นไม่โจทก์ชอบที่จะฟ้องได้ ฎีกาจำเลยฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน