คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1049/2494

โจทย์ฟ้องหาว่าจำเลยชิงทรัพย์และฆ่าคนตาย โดยเจตนา ขอให้ลงโทษ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยเฉพาะฐานชิงทรัพย์ ส่วนฐานฆ่าคนตายเห็นว่าจำเลยไม่เจตนาฆ่า จึงไม่ลงโทษจำเลยในฐานนี้ โจทก์อุทธรณ์ขอให้ปล่อย แต่ศาลอุทธรณ์กลับเชื่อพยานฐานที่ของจำเลย จึงพิพากษายกฟ้องโจทก์ทั้งหมดดังนี้ โจทก์จะฎีกาขอให้ศาลฎีกาลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาอีกไม่ได้แล้ว

คดีนี้ โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยชิงทรัพย์และใช้ปืนยิงพวกเจ้าทรัพย์ถึงแก่ความตายและบาดเจ็บสาหัส ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙,๓๐๐,๒๙๘,๒๕๖,๗๑ ฯลฯ

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยไม่ตั้งใจยิงผู้ตาย เป็นแต่ปืนลั่นออกโดยบังเอิญ จำเลยยังไม่ผิดตามมาตรา ๒๔๙ คงผิดตามมาตรา ๓๐๐ และ ๒๕๖ จำคุก ๑๒ ปี

โจทก์จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามฟ้อง

ศาลฎีกาเห็นว่า ความผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนานั้นศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันในข้อเท็จจริง ให้ยกฟ้องความผิดฐานนี้ จึงยุติ ฎีกาไม่ได้ ส่วนความผิดฐานชิงทรัพย์และทำร้ายร่างกาย ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยกระทำผิดจริง จึงพิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ลงโทษจำเลยและบังคับคดีตามศาลชั้นต้น