คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1049/2505

มารดาเป็นเจ้าของรถยนต์โดยสาร ได้มอบหมายให้บุตร (อายุ27 ปี) เป็นตัวแทนในการรับขนส่งผู้โดยสาร เก็บผลประโยชน์ให้แก่มารดา แม้มารดาจะมิใช่นายจ้างของบุตรแต่เมื่อบุตรขับรถโดยประมาททำให้รถคว่ำและผู้โดยสารบาดเจ็บ ก็เป็นการทำละเมิดในการเป็นตัวแทนของมารดา มารดาจึงต้องรับผิดร่วมด้วยตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 427

คดีได้ความว่า จำเลยที่ 2 เป็นเจ้าของรถโดยสารอันมีนางสาวสำราญบุตรโจทก์เป็นผู้โดยสารมา โดยจำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นบุตรจำเลยที่ 2 เป็นผู้ขับด้วยความประมาท ทำให้รถคว่ำและนางสาวสำราญถูกรถทับบาดเจ็บ และในการที่จำเลยที่ 1 ขับรถของจำเลยที่ 2 นี้ก็เพื่อเก็บผลประโยชน์ส่งให้แก่จำเลยที่ 2

ในประเด็นเรื่องความรับผิดของจำเลยที่ 2 นั้น ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า แม้จำเลยที่ 2 จะมิใช่นายจ้างของจำเลยที่ 1แต่จำเลยที่ 2 ก็มิได้เป็นแต่เพียงผู้ใช้ให้จำเลยที่ 1 ขับรถยนต์เท่านั้น จำเลยที่ 2 ได้มอบหมายให้จำเลยที่ 1 เป็นตัวแทนจำเลยที่ 2 ในการรับขนส่งผู้โดยสารเก็บผลประโยชน์ให้แก่จำเลยที่ 2 ด้วยเมื่อจำเลยที่ 1 ได้ทำละเมิดขึ้น และการละเมิดของจำเลยที่ 1 ได้กระทำโดยการขับรถยนต์รับส่งผู้โดยสารเพื่อเก็บประโยชน์แทนตามที่จำเลยที่ 2 มอบหมาย จึงเป็นการละเมิดในการเป็นตัวแทนของจำเลยที่ 2 จำเลยที่ 2 ต้องรับผิดร่วมด้วยตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 427 ซึ่งให้นำบทบัญญัติอันเกี่ยวกับนายจ้างลูกจ้างคือ มาตรา 425 มาใช้บังคับโดยอนุโลม