คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1053/2495

กู้ยืมเงินกัน แล้วออกเช็คสั่งจ่ายล่วงหน้าให้แก่ผู้ให้กู้ ครั้นถึงกำหนดผู้ให้กู้นำเช็คไปรับเงินปรากฎว่า ผู้กู้ไม่มีเงินในธนาคารผู้ให้กู้จึงมาฟ้องผู้กู้เรียกเงินตามเช็คนั้น ดังนี้ แม้จะเป็นหนี้เรื่องกู้ยืม ไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือก็ตาม แต่ผู้ให้กู้ฟ้องเรียกเงินตามที่ผู้กู้ทำให้ผู้ให้กู้ต่างหาก จึงฟ้องบังคับได้ และมีอายุความตามมาตรา 1002.

โจทก์ฟ้องกล่าวว่า จำเลยยืมเงินโจทก์ ๑๓๘๐ บาท และเขียนเช็คสั่งจ่ายล่วงหน้าให้โจทก์ไปขึ้นเงิน ต่อมาโจทก์นำเช็คไปขึ้นเงินที่ธนาคาร ๆ แจ้งว่า จำเลยไม่มีเงินในธนาคาร โจทก์แจ้งให้จำเลยทราบ จำเลยก็เพิกเฉยเสีย จึงขอให้ศาลบังคับ

จำเลยปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้จำเลยใช้เงินจำนวนที่ฟ้องกับดอกเบี้ยให้โจทก์

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามคำพยานโจทก์ ส่วนข้อฎีกาที่ว่า หนี้ที่โจทก์ฟ้องเป็นเรื่องกู้ยืม โจทก์ไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือฟ้องไม่ได้นั้น ก็เป็นเรื่องที่โจทก์ฟ้องเรียกเงินตามเช็คที่จำเลยทำให้โจทก์ไว้ และคดีก็ไม่ขาดอายุความเพราะโจทก์ไม่ใช่ผู้สลักหลัง คดีปรับเข้าตามมาตรา ๑๐๐๒ ซึ่งมีอายุความ ๑ ปี

จึงพิพากษายืน