คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1056-1057/2472

อ้างสำนวนอาญาที่โจทก์ไม่ได้เปนคู่ความมาสืบข้อเท็จจริงยันจำเลยไม่ได้ อาญา ม.90 จะใช้ได้ในคดีแพ่งต่อเมื่อคู่ความคนเดียวกันเทียบฎีกา 1405/62 ฎีกาที่ 1418/62

คดีนี้จำเลยที่ ๑ เปนลูกจ้างขับรถยนต์จำเลยที่ ๒ ได้ขับรถไปชนรถของโจทก์เสียหาย ตำรวจฟ้องจำเลยที่ ๑ เปนคดีอาญาว่าจำเลยที่ ๑ ขับรถโดยประมาทจนชนเขา ศาลปรับ ๔๕ บาทตามพระราชบัญญัติรถยนต์มาตรา ๑๙ โดยจำเลยรับสารภาพ

ภายหลังโจทก์มาฟ้องคดีนี้ในทางแพ่งเรียกค่าเสียหายเลมิด อ้างสำนวนนั้นประกอบ เพื่อสืบความเลินเล่อ

ศาลล่างทั้ง ๒ ตัดสินให้จำเลยที่ ๒ ใช้ค่าเสียหาย

ศาลฎีกาตัดสินกลับศาลล่างกล่าวว่าสำนวนอาญาไม่ผูกพันจำเลยที่ ๒ ในคดีนี้ เพราะไม่ได้เปนคู่ความและไม่มีโอกาศซักพะยาน แลในคดีอาญานั้นไม่มีการสืบข้อเท็จจริงในเรื่องเลินเล่อ เพราะจำเลยที่ ๑ ให้การรับสารภาพเสีย เมื่อโจทก์ไม่สืบถึงเรื่องเลิ่นเล่อแล้ว จำเลยที่ ๒ ไม่ต้องรับผิด จึงตัดสินยกฟ้องโจทก์ที่เกี่ยวกับจำเลยที่ ๒