โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณอาชญามาตรา ๑๑๘ โดยหาว่าจำเลยได้ให้การชั้นอำเภอไต่สวนว่าได้ติดตามนายแดงไปโดยความรักใคร่ แลไม่เห็นนายแดงทำร้ายนายทองจันผู้มาช่วยเหลือจำเลยในขณะที่จำเลยถูกนายแดงกับพวกฉุดคร่า ซึ่งความจริงนายแดงกับพวกได้ฉุดคร่าจำเลยได้และจำเลยได้เห็นนายแดงทำร้ายนายทองจันด้วย จึงเป็นการบังอาจนำเนื้อความซึ่งรู้อยู่ว่าเป็นเท็จและอาจทำให้ผู้อื่นเสียหาย แจ้งต่อเจ้าพนักงานอำเภอ โจทก์ได้ส่งคำให้การจำเลยชั้นไต่สวนต่อศาล
ศาลเดิมงดสืบพะยานแล้วตัดสินยกฟ้อง โดยอ้างเหตุว่า จำเลยมิได้นำข้อความอย่างใดไปแจ้งต่อเจ้าพนักงาน ๆเรียกจำเลยไปไต่สวนเป็นพะยานเอง จำเลยจึงไม่มีผิดตามาตรา ๑๑๘
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าถึงเจ้าพนักงานจะได้เรียกไปไต่สวนให้เป็นพะยาน ถ้านำความซึ่งรู้อยู่ว่าเป็นเท็จไปกล่าวแล้วก็มีผิดตามมาตรา ๑๑๘ ได้ จึงพิพากษากลับคำตัดสินศาลเดิม ซึ่งยกฟ้องโจทก์และให้ศาลเดิมดำเนิรการพิจารณาต่อไป
ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์