คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1076/2482

โจทก์ฟ้องว่ามีคนร้ายลักทรัพย์ไป แล้วจับได้จากจำเลยโดยจำเลยลักหรือรับไว้โดยรู้สึกว่าเป็นของร้าย ขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา 93,321 จำเลยรับสารภาพ โจทก์จำเลยไม่สืบพะยาน ศาลต้องตัดสินยกฟ้อง

โจทก์ฟ้องว่ามีคนร้ายลักน้ำอบของเจ้าทรัพย์ไป ต่อมาในคืนวันนั้นจับตัวจำเลยได้พร้อมด้วยน้ำอบที่ถูกลักอยู่ในความครอบครองของจำเลย โดยจำเลยลักมาหรือรับไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้าย ขอให้ลงโทษตามกฎหมายอาญา ม.๒๙๓,๓๒๑

จำเลยรับสารภาพว่าได้ทำผิดตามฟ้องทุกประการ โจทก์จำเลยไม่สืบพะยาน

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตามมาตรา ๓๒๑

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าชี้ไม่ได้ว่าจำเลยทำผิดฐานใดอันควรลงโทษได้ จึงพิพากษากลับให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกาเห็นว่าความผิดฐานลักทรัพย์กับรับของโจรนั้นเป็นความผิดคนละฐาน จะลงโทษคน ๆ เดียวในเรื่องเดียวทั้ง ๒ ฐานด้วยกันไม่ได้ คำรับของจำเลยไม่ชัดเจนพอจะชี้ขาดว่าได้ทำผิดฐานใด เป็นหน้าที่โจทก์ต้องนำสืบต่อไปให้ได้ความว่าทำผิดฐานใดแน่ คดีจึงลงโทษ จำเลยไม่ได้ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์