ได้ความว่าจำเลยรับซื้อบุหริจากบุคคล ซึ่งเล่นได้จากการพะนันตกเป็ดในสถานที่เล่นการพะนันโจทก์จีงฟ้องหาว่าจำเลยกระทำผิดตาม พ.ร.บ.การพะนัน ม.๔ วรรค ๔
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นต้องกันว่ากฎหมายบัญญัติห้ามฉะเภาะ เจ้าของร้านการพะนันเท่านั้นหาได้ห้ามถึงบุคคลอื่นที่มิได้เกี่ยวข้องกับร้านการพะนันไม่ จำเลยยังไม่มีความผิดให้ยกฟ้อง
ศาลฎีกาตัดสินว่าข้อความที่บัญญัติห้ามไว้นี้ได้บัญญัติห้ามตลอดถึงผู้อื่นด้วยเพราะใช้คำว่า "ผู้ใด" ถ้าหากจะประสงค์ห้ามฉะเภาะเจ้าของร้านเท่านั้นแล้วก็คงใช้คำว่า "ผู้รับอนุญาต" เหมือน พ.ร.บ.ฉะบับเก่า พ.ศ.๒๔๗๓ ทั้งฉะบับใหม่ก็เพิ่มคำว่า "ผู้รับซื้อและแลกเปลี่ยน" พร้อมด้วยจำกัดสถานที่ ๆ รับซื้อนั้นไว้ด้วย จึงเห็นความประสงค์ได้ชัดเจนว่าได้ห้ามตลอดถึงผู้อื่นด้วยหาได้ห้ามฉะเภาะเจ้าของร้านไม่ พิพากษากลับให้ลงโทษปรับจำเลยตาม ม.๔-๑๓