คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1122/2496

ถูกทำร้ายมีบาดแผลปรากฎตามรายงานชัณสูตรบาดแผลว่าตรงกึ่งกลางสันหน้าแข้งขวากว้าง 1 ซ.ม. ยาว 2 ซ.ม. ถลอกบวม และที่คอด้านหลังเป็นแผลบวมฟกช้ำ รักษาประมาณ 7 วันหาย เพียงเท่านี้ยังไม่พอฟังว่าเป็นบาดแผลถึง บาดเจ็บทุพพลภาพตามมาตรา 254.

ฟ้องว่า จำเลยทำร้ายผู้เสียหายมีบาดแผลบาดเจ็บตามรายการชัณสูตรบาดแผลเป็นส่วนหนึ่งของฟ้องด้วย.

บาดแผลตามรายงานชัณสูตรท้ายฟ้องเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บหรือไม่เป็นปัญหาข้อกฎหมาย.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้บังอาจใช้กำลังกายตบตีและเตะทำร้ายร่างกาย นางเม้า เฟื่องอักษร ถูกตามร่างกายมีบาดแผลถึง บาดเจ็บ ปรากฎตามรายงานชัณสูตรบาดแผลท้ายฟ้อง ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๔.

จำเลยให้การรับสารภาพผิดตามฟ้อง

โจทก์จำเลยไม่สืบพยาน

ศาลชั้นต้นเห็นว่า บาดแผลไม่ถึงบาดเจ็บพิพากษาว่าจำเลยผิดตามมาตรา ๓๓๘ ปรับ ๕๐ บาท ลดกึ่งตามมาตรา ๕๙ คงปรับ ๒๕ บาท.

โจทก์อุทธรณ์, ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน.

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า แม้จำเลยจะรับสารภาพตามฟ้อง แต่ตามฟ้องกล่าวว่า ผู้เสียหายมีบาดแผลถึงบาดเจ็บตามรายงาน

ชัณสูตรบาดแผลท้ายฟ้อง รายงานชัณสูตรบาดแผลจึงถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของฟ้อง ปรากฎตามรายงานชัณสูตรบาดแผล ว่า นางเม้ามีบาดแผล ๒ แห่ง แผลที่ตรงกึ่งกลางสันหน้าแข้งขวากว้าง ๑ ซ.ม. ยาว ๒ ซ.ม. ถลอกบวม แผลที่ ๒ ที่คอด้านหลัง เป็นแผลบวมฟกช้ำ รักษาประมาณ ๗ วันหาย บาดแผลเพียงเท่าที่ปรากฎนี้ ยังไม่พอฟังว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บ

จึงพิพากษายืน.