คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1125/2496

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 87 เป็นบทบัญญัติคุ้มครองผู้ต้องหามิให้ต้องถูกควบคุมหรือกักขังนานเกินสมควรแก่เหตุ และความจำเป็น ฉะนั้น เมื่อศาลสั่งไม่ยอมออกหมายขังผู้ต้องหาต่อไปเพราะเห็นว่าไม่มีความจำเป็นที่จะขังแล้ว ก็ไม่เป็นเหตุที่จะอุทธรณ์ฎีกา เพื่อให้ขังผู้ต้องหาต่อไปอีกได้ (ประชุมใหญ่ครั้งที่ 5/96)

คดีนี้ เดิมอัยการยื่นคำร้องขอให้ศาลสั่งขังนายลาภ ชนะพงศ์ ผู้ต้องหา ศาลสั่งขังไว้ 12 วัน ครบกำหนดผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้ขังต่อไปอีก 12 วัน ศาลมีคำสั่งให้ขังเพียง 2 วัน ถึงกำหนดผู้ร้องขอให้ขังอีก 2 วัน ศาลสั่งไม่อนุญาต ให้ยกคำร้อง ผู้ร้องอุทธรณ์คำสั่ง ฯลฯ

ศาลอุทธรณ์พิพากษาไม่รับอุทธรณ์

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกามีมติในที่ประชุมใหญ่ว่า ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 87 ที่บัญญัติให้พนักงานสอบสวนควบคุมผู้ต้องหาหรือให้ศาลออกหมายขังผู้ต้องหาไว้ได้มีกำหนดระยะเวลาเป็นขั้น ๆ ตามความผิดนั้น เป็นบทบัญญัติคุ้มครองผู้ต้องหามิให้ต้องถูกควบคุมหรือกักขังนานเกินสมควรแก่เหตุและความจำเป็น ฉะนั้นเมื่อศาลสั่งไม่ยอมออกหมายขังผู้ต้องหาต่อไป เพราะเห็นว่าไม่มีความจำเป็นที่จะขังแล้ว ก็ไม่เป็นเหตุที่จะอุทธรณ์เพื่อให้ขังผู้ต้องหาต่อไปอีกได้ เพราะพนักงานสอบสวนอาจฟ้องร้องผู้ต้องหาเป็นจำเลยต่อศาลได้เมื่อคดีมีมูล

จึงพิพากษาให้ยกฎีกาผู้ร้อง