ความว่า ที่พิพาทอยู่ในที่แปลงใหญ่ของโจทก์ ซึ่งได้รับใบเหยียบย่ำครอบครองมานายน่วมจำเลยทำนิติกรรมขายที่พิพาทให้นายพลัน แล้วต่อมาปีเศษ โจทก์จึงฟ้องคดีนี้ ขอให้ห้ามและแสดงกรรมสิทธิ์จำเลยต่อสู้ว่าคดีขาดอายุความและอื่น ๆ
ศาลชั้นต้นเห็นว่า โจทก์เพิ่งรู้ยังไม่เกิน 1 ปี ไม่ขาดอายุความ แต่ทว่านายพลัน จำเลยที่ 1 ซื้อที่นั้นโดยสุจริตให้ยกฟ้องตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1299 วรรค 2
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า นายพลันซื้อโดยสุจริตและคดียังไม่ขาดอายุความ พิพากษาว่าที่เป็นของโจทก์ไม่ให้จำเลยเกี่ยวข้อง
นายพลันนายน่วม จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า นายน่วมเอาที่ของโจทก์ไปจดทะเบียนโอนขายให้นายพลันโดยโจทก์ไม่รู้ นายพลันซื้อไว้โดยไม่สุจริตและเห็นว่าวันที่นายน่วมเอาที่ของโจทก์ไปขายโดยโจทก์ไม่รู้ จึงไม่เริ่มนับกำหนดเวลา 1 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1375 เพราะวันนั้นโจทก์ยังไม่ถูกแย่งการครอบครอง ต่อมานายปั้นเข้าไปปลูกบ้าน โจทก์นำคดีฟ้องในเดือนเดียวกัน จึงไม่มีทางที่จะว่าฟ้องเกินกำหนด 1 ปี ตาม มาตรา 1375
พิพากษายืน