คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1137/2509

การที่เทศบาลอนุญาตให้จำเลยปลูกอาคารชิดแนวเขตที่ดินของโจทก์โดยไม่เว้นระยะ 50 เซนติเมตรอันเป็นการฝ่าฝืนเทศบัญญัตินั้น เทศบัญญัตินี้มิได้บัญญัติขึ้นเพื่อป้องกันมิให้ที่ดินข้างเคียงราคาตกต่ำและมิใช่กฎหมายที่ประสงค์จะปกป้องโจทก์ จะถือว่าการฝ่าฝืนกฎหมายนั้นเป็นการทำให้โจทก์เสียหายโดยผิดกฎหมายเพราะเหตุนี้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 422 ยังมิได้ การกระทำของเทศบาลยังไม่เป็นละเมิดต่อโจทก์

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1351 มิได้บัญญัติถึงกับให้เจ้าของที่ดินติดต่อต้องงดเว้นไม่ก่อสร้างสิ่งใดลงใกล้แนวเขตที่ดินเสียเลยและตลอดไป.

คดีนี้มีปัญหาเกี่ยวกับเทศบาลจำเลยที่ ๒ โดยโจทก์ฟ้องว่าจำเลยที่ ๒ ได้อนุญาตให้จำเลยที่ ๑ ปลูกอาคารชิดแนวเขตที่ดินของโจทก์โดยไม่เว้นระยะ ๕๐ เซนติเมตรตามเทศบัญญัติ เป็นการละเมิดทำให้ราคาที่ดินของโจทก์ตกต่ำและไม่ได้รับความสะดวก จึงขอให้จำเลยทั้งสองรื้อถอนอาคารออกไปห่างเขตที่ดินของโจทก์ ๕๐ เซนติเมตร หากรื้อไม่ได้ให้ใช้ค่าเสียหาย

จำเลยที่ ๒ ให้การว่า ไม่รู้เห็นในการที่โจทก์อ้างว่าจำเลยที่ ๑ รุกล้ำเขตที่ดินของโจทก์ และตัดฟ้องว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ยกฟ้องของโจทก์เฉพาะจำเลยที่ ๒ และศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า แม้จำเลยที่ ๑ จะปลูกอาคารชิดเขตที่ดินน้อยกว่า ๕๐ เซนติเมตร ฝ่าฝืนเทศบัญญัติ เทศบัญญัตินั้นก็มิได้บัญญัติขึ้นเพื่อป้องกันมิให้ที่ดินข้างเคียงราคาตกต่ำ กฎหมายนี้มิใช่กฎหมายที่ประสงค์จะปกป้องโจทก์ จะถือว่าการฝ่าฝืนกฎหมายนั้นเป็นการกระทำให้โจทก์เสียหายโดยผิดกฎหมายเพราะเหตุนี้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา ๔๒๒ ยังไม่ได้ และประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา ๑๓๕๑ ก็มิได้บัญญัติถึงกับให้เจ้าของที่ดินติดต่อต้องงดเว้นไม่ก่อสร้างสิ่งใดลงใกล้แนวเขตเสียเลยและตลอดไป การกระทำของจำเลยที่ ๒ เท่าที่โต้เถียงกันมาในคดี ยังไม่เป็นละเมิดต่อโจทก์ พิพากษายืน.