คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1140/2487

ฟ้องว่าจำเลยบังอาจเกลี้ยกล่อมพาเด็กอายุ 14 ขวบและ 12 ขวบไปจากผู้ปกครองโดยไม่ระบุว่าเด็กมิได้เต็มใจไปกับจำเลย ถือว่าฟ้องไม่เป็นความผิดตาม ม.274

เกลี้ยกล่อมพี่สาวเด็กให้ลักเงินจากผู้ปกครองแล้วพาพี่สาวเด็กและเด็กไปจากผู้ปกครอง ไม่ถือว่าเป็นการจะหากำไรโดยตรงจากการลักพาเด็ก ตามเจตนาของ ม.275

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบังอาจใช้อุบายเกลี้ยกล่อมพานางสาวเปลื้อง เด็กหญิงเปล่ง (๑๔ ขวบ) เด็กชายปลั่ง (๑๒ ขวบ) ไปจากนางเทียบซึ่งเป็นผู้ปกครอง โดยจำเลยเจตนาหากำไร โดยเกลี้ยกล่อมนางสาวเปลื้องให้ลักเงินนางเทียบ แล้วจำเลยจะพาคนทั้งสามนั้นไปอยู่กับจำเลย นางสาวเปลื้องลักเงินนางเทียบ ๒๐๐ บาท แล้วจำเลยเอาเงินที่นางสาวเปลื้องลักมาไปเป็นประโยชน์ของจำเลย ขอให้ลงโทษตามมาตรา ๒๗,๔,๒๗๕

ศาลชั้นต้นเห็นว่าการกระทำดังบรรยายในฟ้องไม่เป็นผิดตามกฎหมายที่อ้าง ให้ยกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาตัดสินว่าตาม ม.๒๗๔ นั้นฟ้องของโจทก์ไม่ได้แสดงโดยตรงหรือโดยปริยายว่า เด็กมิได้เต็มใจไปกับจำเลย ส่วนตาม ม.๒๗๕ นั้นศาลฎีกาเห็นว่าการเกลี้ยกล่อมให้พี่สาวเด็กลักเงินจากผู้ปกครอง ถือไม่ได้ว่าเป็นการจะหากำไร โดยตรงจากการลักพาเด็กตามเจตนารมย์ของมาตรานี้ จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง