คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1141/2500

จำเลยทั้งสองเดินเข้ามาหานายบุญช่วย(ผู้ตาย)ด้วยกันโดยจำเลยที่ 2 มีสาเหตุเป็นอริอยู่กับนายบุญช่วยและจำเลยที่ 1 ก็ถือมีดปลายแหลมมาด้วยเมื่อจำเลยที่ 2 เข้าเตะนายบุญช่วยๆ กระโดดหนีจำเลยที่ 1 ถือมีดตามนายบุญช่วยติดไป จำเลยที่2 ก็ตามไปด้วยจนจำเลยที่ 1 แทงนายบุญช่วยล้มลงขาดใจตายทันทีแล้วจำเลยทั้งสองจึงหนีไปด้วยกัน พฤติการณ์ของจำเลยที่ 2 ดังกล่าวนี้ถือว่าเป็นการสมคบกับจำเลย ที่ 1 ฆ่านายบุญช่วยตาย

ได้ความว่าจำเลยทั้งสองเดินเข้ามาหานายบุญช่วย (ผู้ตาย) ด้วยกัน โดยจำเลยที่ 2 มีสาเหตุเป็นอริอยู่กับนายบุญช่วย และจำเลยที่ 1 ก็ถือมีดปลายแหลมมาด้วยเมื่อจำเลยที่ 2 เข้าเตะนายบุญช่วย ๆ กระโดดหนี จำเลยที่ 1 ถือมีดตามนายบุญช่วยติดไปจำเลยที่ 2 ก็ตามไปด้วยจนจำเลยที่ 1 แทงนายบุญช่วยล้มลงขาดใจตายทันที แล้วจำเลยทั้งสองจึงหนีไปด้วยกัน

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยทั้งสองตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249จำคุกคนละ 15 ปี

ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงเช่นที่กล่าวข้างต้นนั้นเหมือนกันแต่เห็นว่าตามพฤติการณ์แห่งจำเลยยังไม่พอฟังว่าจำเลยที่ 2 ได้สมคบกับจำเลยที่ 1 ฆ่านายบุญช่วยพิพากษาแก้ว่า จำเลยที่ 2 มีความผิดเพียงฐานทำร้ายร่างกายตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 338(3) จำคุก1 เดือน นอกจากที่แก้คงยืน

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามพฤติการณ์แห่งจำเลยที่ 2 ดังกล่าวข้างต้นเป็นที่เห็นได้ว่าจำเลยที่ 2 ได้สมคบกับจำเลยที่ 1 ฆ่านายบุญช่วยจริงดังข้อหา พิพากษาแก้ศาลอุทธรณ์ ให้ลงโทษจำเลยที่ 2 ตามศาลชั้นต้น