คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 115/2487

ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันมีและกิน น้ำตานเมา แต่ทางพิจารนาได้ความเพียงว่าจำเลยกินน้ำตานเมาดังนี้จะสันนิถานว่าจำเลยมีน้ำตานเมาด้วยไม่ได้.

ได้ความตามโจทฟ้องว่า จำเลยกับพวกอีก ๔ คน นั่งล้อมลงกินน้ำตานเมากันหยู่ที่พื้นดิน เจ้าพนักงานเข้าจับได้จำเลย ๒ คนนี้ นอกนั้นหนีไปได้และได้น้ำตานเมา ๒ ไห มีน้ำตานประมาน ๖ ลิตร

สาลชั้นต้นลงโทสตามฟ้อง

สาลอุธรน์พิพากสาแก้ว่าจำเลยมีผิดตามกดหมายพาสีชั้นไนจุลสักราช ๑๒๔๘ มาตรา ๖

โจทดีกา สาลดีกาเห็นว่า แม้ฟ้องจะกล่าวว่า จำเลยสมคบกันมีและกินน้ำตานเมาก็ดี แต่เมื่อทางพิจารนาได้ความเพียงว่า จำเลยกินน้ำตานเมาเท่านั้น จะสันนิถานว่า เปนของจำเลยหรือจำเลยสมคบกันมีไว้ ย่อมเปนการสันนิถานไนทางที่ไห้ร้ายแก่จำเลย ไม่ชอบด้วยประมวนกดหมายวิธิพิจารนาความอาญามาตรา ๒๒๗ เพราะอาดเปนของผู้อื่นนำมาเลี้ยงจำเลยก็ได้ จึงพิพากสายืนตามสาลอุธรน์.