คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1152/2479

อายุความตามมาตรา 563 นั้นเป็นเรื่องผู้ให้เช่าฟ้องผู้เช่าเกี่ยวด้วยสัญญาเช่าอายุความในการฟ้องเรียกเงินค่าเช่านั้นมีกำหนดไว้ใน ม.166 ซึ่งมีกำหนด 5 ปี ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง +94(ข) พะยาน แก้ไขเพิ่มเติมเอกสารขายฝากที่ดินเขาไว้แล้วขอเช่ามาอีกต่อหนี่งเมื่อที่ดินหลุดเป็นสิทธิแก้ผู้ซื้อฝากแล้วจะนำพะยานมาสืบว่าถ้ายอมให้ที่เป็นสิทธิแก่ผู้ซื้อฝากแล้วก็ไม่ต้องเสียค่าเช่าโดยความข้อนี้ไม่ปรากฎในสัญญาเช่าและขายฝากไม่ได้

คดีได้ความว่าจำเลยได้ทำสัญญาต่อกรมการอำเภอชายฝากที่ดินไว้ให้โจทก์เป็นเงิน ๑๐๐๐ บาท มีกำหนดไถ่ภายใน ๕ ปีและในสัญญาฉะบับเดียวกันนั้นจำเลยขอเช่าที่ดินแปลงที่ขายฝากนั้นเป็นเงินค่าเช่าปีละ ๑๕๐ บาท ต่อมาครบกำหนดจำเลยยอมมอบที่ดินให้โจทก์ แต่หาได้เสียค่าเช่าให้โจทก์ตามสัญญาไม่

ศาลฎีกาตัดสินว่าข้อที่จำเลยต่อสู้และฎีกามาว่า ถ้าจำเลยยอมให้ที่เป็นสิทธิแก่โจทก์แล้วจำเลยไม่ต้องเสียค่าเช่าให้โจทก์นั้นไม่มีปรากฎในสัญญาเช่าและขายฝากไม่ดังนี้จำเลยจะนำพะยานมาสืบเพิ่มเติมให้ผิดไปจากหนังสือสัญญานั้นไม่ได้ ตามประมวลวิธีพิจารณาควาแพ่ง ม.๙๔(ข) และที่ว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความเพราะฟ้องเรียกค่าเช่าเกิน ๖ เดือนนั้น เห็นว่าตามประมวลแพ่ง ม.๕๖๓ กำหนดฉะเพาะเรื่องฟ้องผู้เช่าเกี่ยวด้วยสัญญาเช่า อายุความฟ้องเรียกค่าเช่านั้นมีกำหนดไว้ใน ม.๑๖๖ แล้วคือมีอายุความ ๕ ปี จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ให้จำเลยใช้ค่าเช่าตามฟ้อง