คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 116/2503

จำเลยตีผู้เสียหาย 2 คน ด้วยเกี๊ยะฐานแผลถึงบวมนูนแพทย์ผู้ชันสูตรประมาณว่ารักษาหายภายใน 3 วัน และ 2 วัน ตามลำดับ. โจทก์นำสืบว่า ผู้เสียหายรักษา 7 วัน 5 วัน หาย เห็นว่าลักษณะการกระทำของจำเลยและฐานแผลของผู้เสียหายต้องรักษาอยู่หลายวัน ถือได้ว่าเป็นอันตรายแก่กายไม่จำต้องมีโลหิตไหลเป็นอันตรายแก่กายย่อมมีผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกาย

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องเฉพาะนางอู้ซิมเป็นโจทก์เป็นส่วนตัวส่วนข้อที่จำเลยทำร้ายเด็กชายฮังบุง พิพากษาว่าจำเลยมีผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295 จำคุก 1 เดือน รอการลงโทษไว้มีกำหนด 3 ปี ตามมาตรา 56 ริบเกี๊ยะของกลาง

โจทก์ที่ 1 และจำเลยอุทธรณ์ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าจำเลยมีผิดฐานทำร้ายร่างกายนางอู้ซิมและเด็กชายฮังบุงตาม มาตรา 295 จำคุกจำเลย 2 เดือน รอการลงโทษมีกำหนด 3 ปีตามมาตรา 56

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า บาดแผลของโจทก์ทั้งสอง จำเลยตีด้วยเกี๊ยะฐานแผลถึงบวมนูน แพทย์ผู้ชันสูตรประมาณว่ารักษาหายภายใน 3 วัน และ 2 วัน ตามลำดับ โจทก์สืบว่านางอู้ซิมรักษา 7 วันหาย เด็กชายฮังบุงรักษา 5 วันหาย เห็นว่าด้วยลักษณะการกระทำของจำเลยและฐานแผลของโจทก์บวมนูนต้องรักษาอยู่หลายวันเช่นนี้ ถือได้ว่าเป็นอันตรายแก่กาย ไม่จำต้องมีโลหิตไหล ก็เป็นอันตรายแก่กายตาม มาตรา 295 ได้

พิพากษายืน