คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1163/2492

พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ มิได้เปลี่ยนแปลงหลักกฎหมายในเรื่องเช่าตามมาตรา 538 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ไปจนถึงว่าการเช่าแม้มิได้มีหนังสือเป็นหลักฐานก็ฟ้องร้องบังคับตามสัญญาได้ เพราะใน พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ นั้นเองมิได้มีข้อความใดอันจะชี้ให้เห็นได้ว่า เป็นการเปลี่ยนแปลงแก้ไขกฎหมายเดิม นอกจากจะจำกัดสิทธิผู้ให้เช่าไว้บางประการในภาวะที่เรียกว่าคับขันนี้เท่านั้น

โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยชำระค่าเช่าบ้านที่ค้างชำระ 450 บาท จำเลยต่อสู้ว่า โจทก์ไม่มีสิทธิจะฟ้องเรียกค่าเช่าจากจำเลยเพราะการเช่ามิได้มีหลักฐานเป็นหนังสือ ศาลชั้นต้นพิพากษาให้โจทก์ชนะคดีศาลอุทธรณ์เห็นว่า การเช่าพูดกันด้วยปากเปล่า ไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือ ก็บังคับไม่ได้ พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกาว่า พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ บังคับไว้ว่าการเช่าแม้ไม่มีหนังสือสัญญาเช่า ก็ให้ถือว่าเป็นการเช่าตามกฎหมายผู้ให้เช่าจะฟ้องขับไล่ผู้เช่า โดยอ้างว่าไม่มีหนังสือสัญญาเช่าไม่ได้ฉันใด ผู้เช่าก็จะปฏิเสธไม่ยอมชำระค่าเช่าที่ค้างโดยอ้างว่าไม่มีหนังสือไม่ได้ ฉันนั้น

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ 2489 มาตรา 16แสดงว่าพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ มุ่งแต่จะจำกัดสิทธิของผู้ให้เช่า เฉพาะในด้านที่จะขับไล่ผู้เช่าเท่านั้น หาใช่เป็นเรื่องที่จะเปลี่ยนแปลงกฎหมายทั่วไป ดังที่บัญญัติในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 538 ในกรณีที่ฟ้องร้องบังคับตามสัญญาเช่านั้นไม่ กล่าวอีกนัยหนึ่ง พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ มิได้เปลี่ยนแปลงหลักกฎหมายไปจนถึงว่าการเช่าแม้มิมีหนังสือเป็นหลักฐานก็ฟ้องร้องบังคับตามสัญญากันได้ เพราะในพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯนั้นเอง มิได้มีข้อความอันใด อันจะชี้ให้เห็นได้ว่า เป็นการเปลี่ยนแปลงแก้ไขกฎหมายเดิม นอกจากจะจำกัดสิทธิผู้ให้เช่าไว้บางประการในภาวะที่เรียกว่าคับขัน เท่านั้น

พิพากษายืน