โจทก์ฟ้องกล่าวว่า เมื่อวันที่ 25 สิงหาคม 2490 เวลากลางวันจำเลยได้รับมอบหมายสายสร้อยคอทองคำ 1 สาย พร้อมด้วยล๊อกเก็ตทองลงยา 1 อันของนางวันเพ็ญไป เพื่อให้ใช้สรวมไปเก็บเงินที่สงขลาเมื่อจำเลยได้รับมอบหมายสายสร้อยคอล๊อกเก็ตไปจากนางวันเพ็ญแล้วจำเลยบังอาจทุจริตเบียดบังยักยอกเอาทรัพย์นั้นเป็นอาณาประโยชน์เสียขอให้ลงโทษ ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นว่า ฟ้องของโจทก์ไม่สมบูรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) พิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามฟ้องของโจทก์กล่าวเพียงว่าจำเลยได้รับมอบหมายสายสร้อยคอกับล๊อกเก็ตของนางวันเพ็ญไปจากนางวันเพ็ญแล้วจำเลยยักยอกเอาไว้วันเดือนใด เวลาใด จำเลยคิดทุจริตยักยอกเอาทรัพย์ของนางวันเพ็ญไป โจทก์ไม่ได้กล่าวในฟ้อง ฟ้องของโจทก์ไม่สมบูรณ์ตามกฎหมาย
พิพากษายืน