คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1177/2494

เช่าเคหะอยู่อาศัยแต่ทำหนังสือสัญญาเช่าว่า เช่าเพื่อการค้าอย่างเดียว ซึ่งฝืนความจริงเพื่อหลีกเลี่ยงให้พ้นจากความควบคุมของ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ นั้น ศาลย่อมบังคับให้ตามหนังสือสัญญา

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากห้องเช่าของโจทก์ จำเลยต่อสู้ว่า เช่าอยู่อาศัยได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ

ศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยใช้ห้องเช่าเป็นที่อยู่อาศัย จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังว่า จำเลยเช่าห้องพิพาทเพื่อประกอบการค้า จึงพิพากษากลับให้ขับไล่

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ในเรื่องทำเลของตึกแถวรายนี้ ปรากฎว่ามีทั้งที่ใช้เป็นที่อยู่อาศัยและเป็นที่ร้านค้าก็มี ในข้อที่สัญญาเช่ากำหนดไว้ว่า จะใช้เพื่อทำการค้าอย่างเดียว นั้น จำเลยนำสืบไม่ได้ว่า ได้ถูกบังคับกดขี่หรือหลอกลวงประการใด จริงอยู่แม้จะด้วยใจสมัคร แต่ถ้าได้ตกลงกันไว้ฝืนจากความจริงเพื่อหลีกเลี่ยงให้พ้นจากความควบคุมของ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ แล้ว ศาลก็ไม่รับบังคับให้ แต่ในคดีนี้ จำเลยได้ใช้ตึกรายนี้เป็นร้านค้า คือรับจ้างเย็บเสื้อผ้า ข้อกำหนดในสัญญาจึงเป็นการถูกต้องกับความจริง หาใช่เจตนาจะหลีกเลี่ยงกฎหมายไม่ ศาลอุทธรณ์พิพากษาชอบแล้ว

จึงพิพากษายืน