โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีน้ำสุราเถื่อน (น้ำตาลดองเมา) ไว้ในครอบครองโดยรู้ว่าเปนน้ำสุราที่ทำขึ้นผิด ก.ม.โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน จำเลยให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่าโจทก์ไม่ได้กล่าวในฟ้องว่าของกลางมีแอลกอฮอล์สามารถดื่มกินได้เช่นน้ำสุราและมีพะยานแสดงประกอบให้เห็นเช่นนั้น จะลงโทษจำเลยมิได้ให้ยกฟ้องโจทก์
ศาลฎีกาตัดสินว่าโจทก์ได้ฟ้องว่าจำเลยมีน้ำสุราอยู่ด้วย คำว่าสุราเปนเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ตาม ก.ม.และตามธรรมดาก็เข้าใจกันเช่นนั้นทั้งจำเลยก็ให้การรับสารภาพรับว่าของกลางมีแรงแอลกอฮอล์จริง คำที่โจทก์กล่าวว่าน้ำตาลดองเมาในวงเล็บเปนการบอกชื่อชนิตสุราที่โจทก์ฟ้องเท่านั้นหาทำให้เปลี่ยนเปนวัตถุอื่นไปไม่อาศัยนัยฎีกาที่ ๙๓๔/๒๔๘๐ คดีฟังลงโทษจำเลยได้พิพากษากลับให้ลงโทษจำเลย