คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1189/2492

โจทก์อุทธรณ์ว่า พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ ถูกรัฐธรรมนูญฉบับชั่วคราว 2490 ยกเลิกไปสิ้นเชิงแล้ว แต่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยในปัญหาที่ว่าห้องพิพาทเป็นเคหะตามความหมายของพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ หรือไม่ ดังนี้ คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ไม่ตรงตามข้อหาในคำฟ้องอุทธรณ์ โดยวินิจฉัยในปัญหาที่โจทก์มิได้อุทธรณ์ อันเป็นการมิชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 142,242,243,246

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากห้องของโจทก์และเรียกค่าเสียหาย จำเลยให้การว่าได้รับความคุ้มครองจากพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ ศาลชั้นต้นเห็นว่าจำเลยได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ 2489 พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ว่า พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ ทุกฉบับที่ประกาศใช้ก่อนวันประกาศใช้รัฐธรรมนูญชั่วคราว 2490 ถูกยกเลิกโดยรัฐธรรมนูญชั่วคราว 2490 จำเลยไม่ได้รับความคุ้มครอง

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยเช่าสถานที่ ทำเป็นโรงแรมพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ จึงไม่คุ้มครอง พิพากษากลับ ให้ขับไล่จำเลย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์มิได้ยกประเด็นขึ้นคัดค้านในชั้นอุทธรณ์ในปัญหาที่ว่า ห้องพิพาทเป็นเคหะตามความหมายของพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ หรือไม่ โจทก์ยกข้อเถียงเฉพาะว่า พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ ได้ถูกรัฐธรรมนูญฉบับชั่วคราว 2490 ยกเลิกไปสิ้นเชิงแล้วเท่านั้น คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ไม่ตรงตามข้อหาในคำฟ้องอุทธรณ์ โดยวินิจฉัยในปัญหาที่โจทก์มิได้อุทธรณ์ อันเป็นการมิชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 142, 242, 243 และ 246

พิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาใหม่ตามรูปความ