คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 12/2482

ฉีกกระดาษคำให้การที่ได้ยื่นไว้ในคดี โดยกระดาษที่ถูกฉีกขาดออกไปเป็นกระดาษว่างเปล่า ไม่มีข้อความใดๆ เลยดังนี้ ยังไม่มีความผิดฐานทำลายหลักฐาน ตาม ม.150 แห่งกฏหมายอาญา

จำเลยถูกฟ้องในคดีแพ่งจึงทำคำให้การมายื่น ศาลสั่งรับไว้แล้ว แต่คำให้การนั้นไม่มีสำเนาเจ้าพนักงานศาลจึงให้จำเลยเอาต้นฉบัยคำให้การไปคัดทำสำเนามา จำเลยได้ฉีกท้ายคำให้การนั้นออกซึ่งเป็นตอนที่ไม่มี่ข้อความใดๆ โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษ

ศาลอุทธรณ์เห็นว่ากระดาษตรงที่จำเลยฉีกเป็นกระดาษเปล่าไม่มีถ้อยคำที่เขียนไว้จึงไม่เป็นหนังสือตาม ม.๑๕๐ และไม่ใช่ทรัพย์ตามความหมายในมาตรานั้นด้วย เพราะตามถ้อยคำในมาตรา ๑๕๐ นี้ หนังสือและทรัพย์เป็นคนละอย่างต่างกัน และทั้ง ๒ อย่างต้องเป็นหลักฐานในการพิจารณาคดีความกระดาษเปล่าจึงไม่เป็นหลักฐานในการพิจารณาอย่างใด พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์