คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 120/2486

ฟ้องว่าพยายามชิงทรัพย์ ได้ความพยายามลักทรัพย์ ไม่เรียกว่าข้อเท็ดจิงต่างฟ้อง

สาลขั้นต้นลงโทสถานพยายามลักทรัพย์ตามมาตรา 293-60 กับถานทำร้ายสาหัสตามมาตรา 256 รวมกะทงลงโทสจำคุก 2 ปี 6 เดือน โจทอุธรน์ขอไห้ลงโทสถานพยายามชิงทรัพย์สาลอุธรน์พิพากสาแก้ลงโทสตามมาตรา 294-60 จำคุก 1 ปี 6 เดือนได้

โจทฟ้องขอไห้ลงโทสจำเลยถานชิงทรัพย์ ,สาลชั้นต้นลงโทสถานพยายามลักทรัพย์ตามมาตรา ๒๙๓-๖๐ กับถานทำร้ายร่างกายสาหัสตามมาตรา ๒๕๖ ไห้รวมกะทงลงโทสจำคุก ๒ ปี ๖ เดือน

โจทอุธรน์ขอไห้ลงโทสถานชิงทรัพย์ จำเลยอุธรน์ขอไห้ยกฟ้อง สาลอุธรน์พิพากสาว่าจำเลยมีความฟิดเพียงถานลักทรัพย์ตามมาตรา ๒๙๔ ตอน ๒ และ ๖๐ ไห้จำคุก ๑ ปี ๖ เดือน

จำเลยดีกวว่าข้อเท็ดจิงต่างกับฟ้อง และสาลอุธรน์จะวางโทสจำเลยไนถานลักทรัพย์เกิน ๖ เดือนไม่ได้ เพราะโทสที่สาลชั้นต้นวางมาแยกเปนโทสถานทำร้ายร่างกายถานพยายามลักทรัพย์ ๖ เดือน โจทมิได้อุธรน์เรื่องโทสเบา

สาลดีกาวินิฉัยว่า โจทฟ้องว่าพยายามชิงทรัพย์ เมื่อได้ความว่าจำเลยผิดเพียงถายพยายามลักทรัพย์ ก็ลงโทสได้ไม่เรียกว่าข้อเท็ดจิงต่างกับฟ้อง ส่วนเรื่องกำหนดโทสนั้นโจทอุธรน์ขอไห้ลงโทสสถานพยายาม เมื่อสาลอุธรน์ฟังว่าจำเลยพยายามลักโคไนเวลากลางคืน และมีพักพวก จึงลงโทสจำเลยตามตามมาตรา ๒๙๔ ตอน ๒ ๖๐ ไห้จำคุก ๑ ปี ๖ เดือนย่อมทำได้ จึงพิพากสายืน