คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1210/2480

ฟ้องว่าจำเลยกระทำการชิงทรัพย์ ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยลักทรัพย์ก็ลงโทษจำเลยได้ แต่จะลงโทษฐานวิ่งราวทรัพย์ไม่ได้ เมื่อในฟ้องโจทก์มิได้กล่าวว่าจำเลยเอาทรัพย์พาหนีไปต่อหน้า

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษ จำเลยฐานชิงทรัพย์

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ พิพากษาต้องกันว่าจำเลยมีความผิดฐานวิ่งราวทรัพย์ แม้โจทก์มิได้ฟ้องขอให้ลงโทษแต่ก็บรรยายฟ้องไว้แล้ว ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๙๗

จำเลยฐานชิงทรัพย์ จะลงโทษวิ่งราวทรัพย์ไม่ได้ตามประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม. ๑๙๒

ศาลฎีกาตัดสินว่าฟ้องโจทก์ตอนหนึ่งกล่าวไว้ชัดว่าจำเลยพบหีบทรัพย์วิ่งหนีและในตอนต้นโจทก์กล่าวว่า จำเลยสมคบกันลักทรัพย์ก็ดี ชิงทรัพย์ต้องเกิดจากการลักทรัพย์ก่อน เมื่อได้ความแต่เพียงว่า จำเลยลักทรัพย์ ก็ลงโทษได้ ตาม ม. ๑๕๒ วรรค ๒ ท้าย นั้น ในฟ้องไม่มีคำว่าเอาทรัพย์พาหนีไปต่อหน้า จึงจะลงโทษตามมาตรานั้น ไม่ถนัด โดยข้อเท็จจริงในฟ้องต่างกับที่ปรากฏตามทางพิจารณา จึง พิพากษาแก้ให้ลงโทษ จำเลยตาม ม. ๒๙๓ (๕)