คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1215/2482

เรือโจทก์จำเลยโดนกันเสียหาย ซึ่งเกิดขึ้นโดยตรงจากความประมาทเลินเล่อของผู้ควบคุมเรือทั้งสองฝ่ายแต่ฝ่ายโจทก์มีโอกาศครั้งสุดท้ายที่จะหลีกเลี่ยงการโดนกันเสียได้ แต่หาได้หลีกเลี่ยงไม่นั้น โจทก์จะมาฟ้องเรียกค่าเสียหายไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า เรือจำเลยชนเรือโจทก์ด้วยความประมาท ขอให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย ศาลชั้นต้นฟังว่าเรือชนกันเพราะความประมาทของนายเรือทั้งสองฝ่าย โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องเรียกค่าเสียหาย พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ ๆ อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ฟังว่าแม้ฝ่ายโจทก์จะมีการบกพร่องในการเดินเรืออยู่บ้างแต่ก็หาใช่เหตุโดยตรงที่เกิดชนกันไม่ เหตุชนเกิดขึ้นเพราะความประมาทเลินเล่อของเรือฝ่ายจำเลย จำเลยจึงต้องรับผิดใช้ค่าเสียหายตาม ม. ๓๐๔ แห่ง พ.ร.บ.การเดินเรือในน่านน้ำสยาม ๒๔๕๖ ตอนท้าย จึงพิพากษาให้ศาลชั้นต้นฟังและชี้ขาดข้อเท็จจริงเรื่องค่าเสียหายต่อไป

ศาลฎีกาฟังว่า เหตุที่เรือโจทก์จำเลยโดนกันนี้เกิดขึ้นโดยตรงจากความประมาทเลินเล่อของผู้ควบคุมเรือโจทก์จำเลยทั้งสองฝ่าย แต่ฝ่ายโจทก์มีโอกาสครั้งสุดท้ายที่จะหลีกเลี่ยงภยันตรายเสียได้ แต่ก็หาได้หลีกเลี่ยงไม่ จึงพิพากษากลับศาลอุทธรณ์ยืนตามศาลชั้นต้นซึ่งให้ยกฟ้องโจทก์