คดีนี้ศาลเดิมตัดสินลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๔๙ ให้จำคุก ๑๕ ปี
ศาลอุทธรณ์ตัดสินลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๕๑ ให้จำคุก ๓ ปี โดยเห็นว่าจำเลยกับผู้ตายได้สมัคร์เข้าวิวาท แลการทำร้ายได้เกิดขึ้นในเวลาชุลมน จะฟังว่าจำเลยชุลมุน จะฟังว่าจำเลยแทงผู้ตายโดยเจตนาจะฆ่าไม่ได้
โจทก์ฎีกาแต่ฝ่ายเดียว (จำเลยไม่ได้ฎีกา)
ศาลฎีกาเห็นว่า แม้จำเลยจะด่าท้าทายผู้ตายขึ้นก็ดี แต่เมื่อผู้ตายจะมาทำร้ายจำเลยแลมีผู้ห้ามไว้ จำเลยก็ยินยอม แสดงว่าจำเลยไมสมัคร์จะวิวาทกับผู้ตายต่อไปแล้ว แต่ผู้ตายยังติดตามเข้าทำร้ายจำเลยถึงในห้อง ขณะเมื่อจำเลยล้มลงแล้วผู้ตายยังเข้าซ้ำเติมบีบคอแลใช้เข่าทับท้องจำเลยไว้ ซึ่งอาจเปนอันตรายถึงแก่ชีวิตได้ ที่จำเลยใช้มีดแทงผู้ตาย จึงเข้าในลักษณป้องกันชีวิตพอสมควรแก่เหตุตามมาตรา ๕๐ แม้จำเลยมิได้ฎีกาคัดค้านขึ้นมาก็ดี เมื่อศาลพิจารณาเห็นว่าจำเลยไม่ควรต้องรับอาชญาก็มีอำนาจปล่อยจำเลยได้ จึงตัดสินกลับศาลอุทธรณ์ ให้ปล่อยตัวจำเลยไป