คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1231/2497

แม้คู่ความจะได้ตกลงท้าพิศูจน์ลายพิมพ์นิ้วมือโดยถือเป็นแพ้ชนะคดีแล้วศาลสั่งให้สืบให้สืบพยานเนื่องโจทก์แถลงขัดข้องและจำเลยก็มิได้โต้แย้งจนได้กะประเด็นหน้าที่นำสืบและสืบพยานทั้งสองฝ่ายเสร็จสิ้นและพิพากษาชี้ขาดไปแล้วดังนี้ จำเลยไม่มีสิทธิจะยกขึ้นเป็นข้ออุทธรณ์ฎีกา

คดีนี้ โจทย์ฟ้องว่าห้างหุ้นส่วนจำเลยได้ซื้อเชื่อสุกรจากโจทก์ไปได้ผ่อนใช้ให้บ้างแล้ว คงค้างอีก ๑,๖๕๐ บาทขอให้จำเลยใช้พร้อมด้วยดอกเบี้ย

จำเลยต่อสู้ว่า ใช้ให้แล้วไม่ติดค้าง

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ ข้อเท็จจริงต้องกันว่าจำเลยยังคงค้างค่าซื้อขายสุกรรอยู่จริงดังฟ้อง จึงพิพากษาให้จำเลยชำระค่าสุกร ๑,๖๕๐ บาทกับดอกเบี้ย

จำเลยฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายว่า โจทก์จำเลยทำกันให้ผู้ชำนาญพิศูจน์ลายพิมพ์นิ้วมือในเอกสารหมาย ล ๑ และถือเป็นข้อแพ้ ถ้าไม่ใช่จำเลยแพ้ แต่โจทก์กลับไม่ปฏิบัติตามที่ท้า อ้างว่าไม่มีเงินเสียค่าธรรมเนียม และขอให้สืบพยานไป ฉะนั้นโจทก์ต้องแพ้ ที่ศาลยอมให้โจทก์เปลี่ยนแปลงข้อตกลงเช่นนี้ เป็นการไม่ชอบ

ศาลฎีกาเห็นว่า แม้คดีนี้คู่ความจะได้ตกลงท้าพิศูจน์ลายพิมพ์นิ้วมือโดยถือเป็นข้อแพ้ชนะคดีดังกล่าว ก็ดี เมื่อศาลสั่งให้สืบพยานเนื่องจากโจทก์แถลงขัดข้อง จำเลยก็มิได้โต้แย้งคัดค้านจนได้ประเด็นหน้าที่นำสืบและสืบพยานทั้งสองฝ่ายเสร็จสิ้นและพิพากษาชี้ขาดคดีไปแล้ว ดังนี้จำเลยไม่มีสิทธิจะยกขึ้นเป็นข้ออุทธรณ์ฎีกา ได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา ๒๒๖,๒๔๗,

พิพากษาให้ยกฎีกาจำเลย