คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1237/2493

ฟ้องขอให้ลงโทษตาม พระราชบัญญัติภาษีชั้นใน จ.ศ.1248 มาตรา35 นั้นถ้าไม่บรรยายไว้ด้วยว่าสุราที่เจ้าของร้านซื้อจากผู้ไม่มีอำนาจขายนั้น เจ้าของร้านสุราได้ขายหรือตั้งไว้ขายแล้ว แม้จำเลยซึ่งเป็นเจ้าของร้านรับสารภาพก็ยังไม่เป็นความผิดตามบทกฎหมายที่กล่าวอ้าง

โจทก์ฟ้องบรรยายว่า จำเลยผู้นี้เป็นผู้ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานให้จำหน่ายสุราได้ เมื่อระหว่างวันที่ 2 ตุลาคม 2491 ถึงวันที่ 7 ตุลาคม 2491 เวลากลางวัน จำเลยนี้ได้บังอาจซื้อสุราตราแม่โขง อันเป็นสุราของรัฐบาลที่ปรุงขึ้นภายในประเทศไทยจำนวน 8 ขวด ตวงได้ 6 ลิตรจากผู้ที่ไม่มีอำนาจขายได้ตามกฎหมายขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติภาษีชั้นใน จ.ศ. 1248 มาตรา 35

จำเลยรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์มีความเห็นต้องกันว่า ฟ้องไม่บรรยายความว่า น้ำสุรารายนี้จำเลยขายหรือตั้งขายที่ร้านอื่นหรือที่อื่น ๆ เป็นอันว่าข้อเท็จจริงข้อนี้ไม่ได้ความ จำเลยจึงไม่มีความผิดตามบทกฎหมายที่โจทก์อ้าง พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกาเฉพาะข้อเถียงว่า จำเลยผิดตามมาตรา 35 แห่งพระราชบัญญัติที่อ้าง

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ตามฟ้องได้ความเพียงว่า จำเลยซื้อน้ำสุราแม่โขงจากผู้ไม่มีอำนาจขาย แต่ตามฟ้องไม่ได้ความว่าสุราแม่โขงนั้นจำเลยขายหรือตั้งใจไว้ขาย ฉะนั้นแม้จำเลยรับสารภาพก็ไม่มีความผิดตามที่โจทก์ฟ้อง

พิพากษายืน