คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1237/2493

ฟ้องข้อให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ. 1248 มาตรา 35 นั้น ถ้าไม่บรรยายไว้ด้วยว่าสุราที่เจ้าของร้านซื้อจากผู้ไม่มีอำนาจขายนั้น เจ้าของร้านสุราได้ขายหรือตั้งไว้ขายแล้ว แม้จำเลยซึ่งเป็นเจ้าของร้านรับสารภาพ ก็ยังไม่เป็นความผิดตามกฎหมายที่กล่าวอ้าง

โจทก์ฟ้องบรรยายว่า จำเลยผู้นี้เป็นผู้ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานให้จำหน่ายสุราได้ เมื่อระหว่างวันที่ ๒ ตุลาคม ๒๔๙๑ ถึงวันที่ ๗ ตุลาคม ๒๔๙๑ เวลากลางวัน จำเลยนี้ได้บังอาจซื้อสุราตราแม่โขง อันเป็นสุราของรัฐบาลที่ปรุงขึ้นภายในประเทศจำนวน ๘ ขวด ตวงได้ ๖ ลิตรจากผู้ที่ไม่มีอำนาจขายได้ตาม ก.ม.ขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ. ๑๒๔๘ มาตรา ๓๕

จำเลยรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นและศาลอทธรณ์มีความเห็นต้องกันว่า ฟ้องไม่บรรยายความว่าน้ำสุรารายนี้จำเลยขายหรือตั้งขายที่ร้านอื่นหรือที่อื่น ๆ เป็นอันว่าข้อเท็จจริงข้อนี้ไม่ได้ความจำเลยจึงไม่มีความผิดตามบทกฎหมายที่โจทก์อ้างพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกาฉะเพาะข้อเถียงว่า จำเลยผิดตามมาตรา ๓๕ แห่ง พ.ร.บ.ที่อ้าง

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ตามฟ้องได้ความเพียงว่าจำเลยซื้อน้ำสุราแม่โขงจากผู้ไม่มีอำนาจขาย แต่ตามฟ้องไม่ได้ความว่าสุราแม่โขงนั้นจำเลยขายหรือตั้งใจไว้ขาย ฉะนั้นแม้จำเลยรับสารภาพก็ไม่มีความผิดตามที่โจทก์ฟ้อง

พิพากษายืน