คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1241/2493

เดินสวนทางกันในเวลามืด พอสวนกันก็ใช้มีดปลายแหลมแทงเขา 1 ที ถูกที่ท้องเหนือสะดือ แผลกว้าง 1 ซ.ม. ยาว 2.7 ซ.ม. ลึกเข้าช่องท้องทะลุลำใส้ อยู่ได้ 3 วันก็ตายเพราะพิษบาดแผลนั้น โดยไม่ปรากฏว่ามีสาเหตุอะไรกันนั้น ยังไม่มั่นคงพอจะให้ชี้ขาดได้ว่าผู้แทงได้เจตนาถึงแก่จะฆ่าให้ตาย คงมีผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตามมาตรา 251 เท่านั้น

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยใช้มีดปลายแหลมแทงพลทหารอำนวยตายโดยเจตนาขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249

จำเลยให้การต่อสู้ว่า ไม่มีเจตนาฆ่า และอ้างว่ากระทำไปเพราะบันดาลโทสะ

ศาลทหารกรุงเทพฯ พิพากษาลงโทษจำเลยตามมาตรา 249 จำคุกตลอดชีวิต ลดโทษให้ตามมาตรา 59 คงจำคุก 16 ปี มีดของกลางริบ

ศาลทหารกลางเชื่อข้อเท็จจริงว่า จำเลยกระทำไปโดยบรรดาลโทสะและไม่มีเจตนาฆ่าให้ตาย จึงพิพากษาแก้ว่าจำเลยผิดตามมาตรา 251 คงจำคุก 8 ปี ลดตามมาตรา 55 กึ่งหนึ่ง คงจำคุก 2 ปี

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเชื่อข้อเท็จจริงตามคำพยานโจทก์ ไม่เชื่อข้อต่อสู้ของจำเลย ส่วนในข้อเจตนานั้นเห็นว่า ปรากฏว่าจำเลยเดินสวนทางกับผู้ตายแล้ว จำเลยก็ใช้มีดแทงผู้ตาย 1 ทีเท่านั้น ขณะนั้นมืดแล้วสาเหตุก็ไม่ปรากฏ จึงยังไม่มั่นคงพอจะให้ชี้ขาดได้ว่าจำเลยได้เจตนาถึงแก่จะฆ่าให้ตาย จึงพิพากษาแก้เฉพาะข้อกำหนดโทษจำเลยเป็น 10 ปี ไม่ลดฐานยั่วโทสะ แต่คงลดตามมาตรา 59 เสีย 3 ปี คงให้จำคุกจำเลยไว้ 7 ปี นอกจากนี้ยืน