คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1241/2493

เดินสวนทางกันในเวลามีด พอสวนกันก็ใช้มีดปลายแหลมแทงเขา 1 ที ถูกที่ท้องเหนือสะดือ แผลกว้าง 1 ซ.ม. ยาว 2.7 ซ.ม. ลึกเข้าช่องท้องทะลุลำใส้ อยู่ได้ 3 วัน ก็ตายเพราะพิษบาดแผลนั้นโดยไม่ปรากฎว่มีสาเหตุอะไรกันนั้น ยังไม่มั่นคงพอจะให้ชี้ขาดได้ว่า ผู้แทงได้เจตนาถึงแก่จะฆ่าให้ตาย คงมีผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตามมาตรา 251 เท่านั้น

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยใช้มีดปลายแหลมแทงพลทหารอำนวยตายโดยเจตนา ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙

จำเลยให้การต่อสู้ว่า ไม่มีเจตนาฆ่าและอ้างว่ากระทำไปเพราะบันดาลโทษะ

ศาลทหารกรุงเทพฯ พิพากษาลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๔๙ จำคุกตลอดชีวิต ลดโทษให้ตามมาตรา ๕๙ คงจำคุก ๑๖ ปี มีดของกลางริบ

ศาลทหารกลางเชื่อข้อเท็จจริงว่า จำเลยกระทำไปโดยบรรดาลโทษะ และไม่มีเจตนาฆ่าให้ตายจึงพิพากษาแก้ว่าจำเลยผิดตามมาตรา ๒๕๑ คงจำคุก ๘ ปี ลดตามมาตรา ๕๕ กึ่งหนึ่ง คงจำคุก ๒ ปี

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาเชื่อข้อเท็จจริงตามคำพยานโจทก์ ไม่เชื่อข้อต่อสู้ของจำเลยส่วนในข้อเจตนานั้นเห็นว่า ปรากฎว่าจำเลยเดินสวนทางกับผู้ตายแล้ว จำเลยก็ใช้มีดแทงผู้ตาย ๑ ทีเท่านั้นขณะมืดแล้วสาเหตุก็ไม่ปรากฎจึงยังไม่มั่นคงพอจะให้ชี้ขาดได้ว่าจำเลยได้เจตนาถึงแก่จะฆ่าให้ตาย จึงพิพากษาแก้ฉะเพาะข้อกำหนดโทษจำเลยเป็น ๑๐ ปี ไม่ลดฐานยั่วโทษะแต่คงลดตามมาตรา ๕๙ เสีย ๓ ปี คงให้จำคุกจำเลยไว้ ๗ ปี นอกจากนี้ยืน