คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1251/2498

สัญญาประกันตัวผู้ต้องหาซึ่งทำไว้กับพนักงานเจ้าหน้าที่(อัยการจังหวัด) ซึ่งมีอำนาจทำได้ อัยการจังหวัดผู้นั้นย่อมเป็นโจทก์ ฟ้องขอให้ปรับนายประกันฐานผิดสัญญาได้ อ้างฎีกาที่ 964/2487

ในฟ้องกล่าววันนัดส่งตัวผู้ร้องหาผิดพลาด แต่ก็มีวันนัดส่งตัวเป็นคราว ๆ ตามสำเนาสัญญาท้ายฟ้อง ทั้งโจทก์ก็ยังระบุว่าจำเลยผิดนัดต่อมาอีกหลายครั้งดังนี้ย่อมทำให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดีแล้ว จึงไม่ใช่ข้อสำคัญอันจะยกฟ้องได้

จำเลยทำสัญญากับโจทก์ในหน้าที่ราชการรับประกันตัวผู้ต้องหาในคดีอาญา บัดนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยผิดสัญญาประกันไม่ส่งตัวผู้ต้องหา ขอให้จำเลยใช้เงินค่าปรับตามสัญญาประกัน

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยใช้เงินตามสัญญา

ศาลอุธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาต่อมาว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องเพราะไม่ใช่นิติบุคคลและโจทก์บรรยายฟ้องเรื่องวันที่จำเลยผิดสัญญาไม่ส่งตัวผู้ต้องหาผิดกับสัญญาประกัน

ศาลฎีกาเห็นว่าข้อที่จำเลยฎีกาว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องเพราะมิใช่นิติบุคคล ข้อนี้กรณีเนื่องจากสัญญาที่จำเลยได้กระทำไว้ต่อโจทก์ผู้เป็นพนักงานเจ้าหน้าที่ซึ่งตาม ก.ม.กำหนดให้ทำสัญญาประกันได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตาม ป.วิ.อาญา ม. ๑๐๖,๑๑๓ โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องไว้ เทียบฎีกาที่ ๙๖๔/๒๔๘๗ ระหว่างพนักงานสอบสวนสถานีตำรวจภูธรจังหวัดพระตะบองโจทก์ นายพาม พรันตริน จำเลย

อีกข้อหนึ่งจำเลยเถียงว่าคำพ้องมุ่งหมายถือว่าจำเลยผิดสัญญาส่งตัวในวันที่ ๑ เมษายน แท้จริงวันนั้นไม่มีกำหนดส่งตัว ข้อนี้เห็นว่าโจทก์ระบุวันที่ ๑ เมษายน แทนวันที่ ๔ เมษายน โดยความพลั้งเผลอ เพราะได้มีระบุวันนัดส่งตัวเป็นคราว ๆ ตามสำเนาสัญญาท้ายฟ้อง หาให้จำเลยเข้าใจได้คืออยู่แล้ว แต่อย่างไรก็ตาม โจทก์ก็ระบุด้วยว่าจำเลยผิดนัดต่อ ๆ มาอีกหลายครั้ง การกล่าววันผิดในนัดแรกจึงไม่ใช่ข้อสำคัญจะยกฟ้องได้

จึงพิพากษายืน