คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1252/2493

บุตรที่ติดแม่มาอยู่กับบิดาเลี้ยง กับแม่นั้น เมื่อไม่มีการแสดงออกรับรองเป็นบุตรบุญธรรมต่อกันแต่อย่างใดแล้ว ก็ถือไม่ได้ว่าเป็นบุตรบุญธรรมของบิดาเลี้ยง คงเป็นอย่างสามัญทั่วไป คือเป็นลูกติดแม่เท่านั้นเองดังนี้ บิดาเลี้ยงนั้นจึงมิใช่เป็นบุพการีของบุตรบุตรจึงมีสิทธิฟ้องบิดาเลี้ยงได้ ไม่เป็นอุทลุมตามกฎหมาย

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่นาของโจทก์ และเพิกถอนนิติกรรมที่จำเลยที่ 1 ยกนานี้ให้จำเลยที่ 2

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์วินิจฉัยต้องกันว่า นาพิพาทเป็นของโจทก์ จึงให้โจทก์ชนะคดีตามฟ้อง

จำเลยฎีกาเป็นปัญหาข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์เป็นบุตรติดนางปัดมารดามาอยู่กินกับจำเลยที่ 1 ด้วยอย่างบุตรติดแม่ธรรมดาทั่วไป ระหว่างจำเลยที่ 1 กับโจทก์ไม่ปรากฏว่า มีการแสดงออกรับรองเป็นบุตรบุญธรรมต่อกันแต่อย่างใด ความสัมพันธ์ระหว่างโจทก์กับจำเลยที่ 1 จึงไม่ใช่โจทก์เป็นบุตรบุญธรรมจำเลยที่ 1 คงเป็นอย่างสามัญทั่วไป คือโจทก์เป็นลูกติดแม่เท่านั้นเอง จำเลยที่ 1 ไม่ใช่เป็นบุพพการีของโจทก์ฟ้องของโจทก์ไม่เป็นอุทลุมฎีกาจำเลยฟังไม่ขึ้น

ส่วนฎีกาข้อที่ว่า ครอบครองโดยปรปักษ์เป็นข้อเท็จจริง ฎีกาไม่ได้

จึงพิพากษายืน