คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1252/2493

บุตรที่ติดแม่มาอยู่กับบิดาเลี้ยงกับแม่นั้นเมื่อไม่มีการแสดงออกรับรองเป็นบุตรบุญธรรมต่อกันแต่อย่างใดแล้ว ก็ถือไม่ได้ว่าเป็นบุตรบุญธรรมของบิดาเลี้ยง คงเป็นอย่างสามัญทั่วไป คือเป็นลูกติดแม่เท่านั้นเอง ดังนี้บิดาเลี้ยงนั้นจึงมิใช่เป็นบุพการีของบุตรๆ จึงมีสิทธิฟ้องบิดาเลี้ยงได้ ไม่เป็นอุทลุมตามกฎหมาย

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่นายของโจทก์ และเพิกถอนนิติกรรมที่จำเลยที่ ๑ ยกนานี้ให้จำเลยที่ ๒

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์วินิจฉัยต้องกันว่า นาพิพาทเป็นของโจทก์ จึงให้โจทก์ชนะคดีตามฟ้อง

จำเลยฎีกาเป็นปัญหาข้อกฎหมาย

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์เป็นบุตรติดนางปัดมารดามาอยู่กันกับจำเลยที่ ๑ ด้วยอย่างบุตรติดแม่ธรรมดาทั่วไป ระหว่างจำเลยที่ ๑ กับโจทก์ไม่ปรากฎว่า มีการแสดงออกรับรองเป็นบุตรบุญธรรมต่อกันแต่อย่างใด ความสัมพันธ์ระหว่างโจทก์กับจำเลยที่ ๑ จึงไม่ใช่โจทก์เป็นบุตรบุญธรรมจำเลยที่ ๑ คงเป็นอย่างสามัญทั่วไป คือโจทก์เป็นลูกติดแม่เท่านั้นเอง จำเลยที่ ๑ ไม่ใช่เป็นบุพพการีของโจทก์ ฟ้องของโจทก์ไม่เป็นอุทลุม ฎีกาจำเลยฟังไม่ขึ้น

ส่วนฎีกาข้อที่ว่า ครอบครองโดยปรปักษ์เป็นข้อเท็จจริงฎีกาไม่ได้

จึงพิพากษายืน