โจทก์ฟ้องว่าได้สั่งจ่ายเงินจากบัญชีโจทก์ ซึ่งฝากไว้กับธนาคารจำเลยโดยเช็ค 3 ฉบับเป็นค่าซื้อของ ให้รับเงินตามเช็คได้ในวันที่ 25 เมษายน 2494 แต่มีพฤติการณ์บางอย่างโจทก์จึงไปยังธนาคารจำเลย เมื่อวันที่ 24 เดือนนั้น เพื่อบอกกล่าวอายัติการจ่ายเงินตามเช็คนั้นไว้ แต่ปรากฏว่าธนาคารจำเลยได้จ่ายเงินตามเช็คฉบับหนึ่งไปเสียแล้ว ตั้งแต่วันที่ 21 เมษายน 2494 ทั้งนี้เพราะเช็คฉบับนั้นได้ถูกแก้ลบวันสั่งจ่ายจากวันที่ 25 เมษายน 2494 เป็น 21 เมษายน 2494 จำนวนเงิน 60,000 บาท ถูกแก้เป็น 50,000 บาท เส้นขีดคร่อมถูกลบออก วันที่ที่ขีดฆ่าอากรก็ถูกลบออกหมดทั้งนี้เป็นเพราะพนักงานธนาคารจำเลย ทำการไม่สุจริตและประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง จึงขอให้จำเลยใช้เงินแก่โจทก์
จำเลยให้การต่อสู้ปฏิเสธความรับผิด
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า เช็ครายพิพาทได้มีการแก้ไขรายการในข้อสำคัญจริงและการแก้ไขนั้นไม่อาจเห็นประจักษ์ด้วยตาเปล่า ปัญหาว่าธนาคารจำเลยจะต้องรับผิดชอบหรือไม่นั้นเห็นว่าตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 997 วรรคสามบัญญัติว่า ถ้าเช็คที่ไม่ปรากฏว่ามีรอยขีดคร่อมอันได้ลบล้างหรือแก้ไขเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมเป็นประการอื่น ถ้าธนาคารใช้เงินไปโดยสุจริตและปราศจากการประมาทเลินเล่อ ธนาคารก็ไม่ต้องรับผิดข้อที่ว่าสุจริตหรือไม่นั้น เป็นหน้าที่โจทก์ต้องนำสืบ ส่วนที่ว่าประมาทเลินเล่อหรือไม่นั้น จำเลยนำสืบฟังได้ว่ามิได้ประมาทเลินเล่อ โจทก์ไม่มีพยานนำสืบหักล้าง ส่วนในเรื่องที่เช็คมีการแก้ไขปลอมแปลงจำนวนเงินจาก 60,000 บาท เป็น 50,000 บาทนั้นเห็นว่า ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1007 นั้น เป็นเรื่องระหว่างผู้ทรงกับผู้ที่ลงลายมือชื่อ ซึ่งต้องรับผิดตามตั๋วเงินเท่านั้น แต่ระหว่างธนาคารผู้จ่ายเงินกับผู้เคยค้าผู้สั่งจ่ายเช็คยังมีความผูกพันกันตามสัญญาที่ผู้เคยค้าอาศัยในการสั่งให้ธนาคารจ่ายเงินนั้นอยู่ด้วย ที่โจทก์มีคำสั่งให้ธนาคารจ่ายเงิน 60,000 บาทแม้จะมีผู้แก้จำนวนเงินเป็น 50,000 บาทและธนาคารจ่ายเงินไปตามนั้น ก็ไม่เป็นการปฏิบัตินอกเหนือคำสั่งอย่างใด ส่วนเรื่องเช็คถูกแก้วันที่ 25 เป็น 21 และธนาคารจ่ายเงินไปก่อนที่โจทก์มาห้ามการใช้เงินก่อนวันที่ 25 ที่โจทก์ลงในเช็คนั้น เห็นว่าเช็คนั้นต้องลงวันที่ที่ออกเช็คตาม มาตรา988(6) เช็คเป็นคำสั่งให้ธนาคารจ่ายเงินในทันทีที่ทวงถามตาม มาตรา 987 ธนาคารย่อมใช้เงินในทันทีที่มีผู้นำเช็คมาเบิกเงิน เว้นแต่จะเข้ายกเว้นตาม มาตรา 991, 992 แม้การที่ผู้สั่งจ่ายลงวันที่ล่วงหน้าจะไม่ทำให้เช็คเสียไปก็ตาม แต่เมื่อไม่มีอะไรแสดงให้เห็นว่าเช็คนั้นลงวันที่ล่วงหน้า ธนาคารได้จ่ายเงินไปตามคำสั่งในเช็คโดยสุจริต และปราศจากความประมาทเลินเล่อแล้ว ก็ไม่ต้องรับผิด จึงพิพากษายืน