คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 126/2492

คดีหาว่า จำเลยยักยอกแหวนของโจทก์ที่ฝากจำเลยขายนั้นคำฟ้องของโจทก์จะต้องปรากฏให้แจ้งชัดว่า จำเลยได้ขายแหวนที่ได้รับมอบหมายไปจากโจทก์แล้ว มิฉะนั้นจะกล่าวหาว่าจำเลยยักยอกแหวนมิได้

ฟ้องกล่าวว่า จำเลยรับแหวนไปแล้ว ไม่เอาแหวนหรือเงินมาให้โจทก์ครั้นโจทก์ทวงถามกลับโต้เถียงว่าคืนให้แล้วนั้น เป็นแต่แสดงเหตุที่ทำให้โจทก์รู้สึกตัวว่าถูกโกงเท่านั้น หาใช่เป็นการยืนยันข้อเท็จจริงว่าจำเลยไม่ได้ขายแหวน แต่ยักยอกเสีย อันเป็นองค์ความผิดฐานยักยอกแหวนให้แน่ชัดลงไปไม่ จึงเป็นฟ้องที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย และศาลจะสั่งให้โจทก์แก้ หรือเพิ่มเติมข้อเท็จจริงขึ้นใหม่ก็ไม่ได้เพราะฟ้องขาดข้อเท็จจริงที่เป็นองค์ความผิด ทั้งโจทก์ก็ไม่ได้ขอแก้ฟ้อง ต้องพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ได้มอบแหวนมรดกล้อมเพ็ชร 1 วงราคา 3,000 บาทให้จำเลยไปขาย เมื่อขายได้แล้วให้จำเลยส่งเงิน 3,000 บาทให้โจทก์ ถ้าขายไม่ได้ให้จำเลยส่งแหวนคืน จำเลยรับแหวนไปแล้วโจทก์ทวงถามก็แกล้งผัดเพี้ยนไปต่าง ๆ นานา วันที่ 14 พฤษภาคม 2490 โจทก์ทวงถามอีก จำเลยว่าได้คืนให้โจทก์แล้ว โจทก์จึงรู้สึกตัวว่าถูกจำเลยยักยอก ขอให้ลงโทษฐานยักยอก ตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 314, 319 ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วเห็นว่า ฟ้องเคลือบคลุมพิพากษายกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาว่า ฟ้องของโจทก์ถูกต้องตามกฎหมายแต่ถึงหากไม่ถูกต้องศาลก็ควรให้โอกาสโจทก์แก้ฟ้องให้ถูกต้องเสียก่อน ไม่ควรพิพากษายกฟ้อง

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คำฟ้องของโจทก์ไม่ได้ความว่า จำเลยได้ขายแหวนที่ได้รับมอบหมายไปจากโจทก์หรือไม่ซึ่งความข้อนี้ต้องปรากฏแจ้งชัดในคำฟ้อง เพราะถ้าจำเลยได้ขายแหวนไปแล้ว ก็เป็นอันได้ปฏิบัติตามที่โจทก์ได้มอบหมายไปให้จัดการแล้ว จะกล่าวหาว่าจำเลยยักยอกแหวนมิได้ โจทก์กล่าวในคำฟ้องว่าจำเลยรับแหวนไปแล้วไม่เอาแหวนหรือเงินมาคืนให้โจทก์ ๆ ทวงถาม กลับโต้เถียงว่าคืนให้แล้วนั้น เป็นแต่แสดงเหตุที่ทำให้โจทก์รู้สึกตัวว่าถูกโกงเท่านั้นหาใช่เป็นการยืนยันว่าจำเลยไม่ได้ขายแหวน แต่กลับยักยอกไว้เสียไม่เมื่อฟ้องของโจทก์ไม่ยืนยันข้อเท็จจริงที่จะเป็นองค์ความผิดฐานยักยอกแหวนให้แน่ชัดลงไป ก็เป็นฟ้องที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย และศาลจะสั่งให้โจทก์แก้ หรือเพิ่มเติมข้อเท็จจริงขึ้นใหม่ ก็ไม่ได้เพราะเป็นฟ้องที่ขาดข้อเท็จจริง ที่เป็นองค์ความผิด ทั้งโจทก์ก็มิได้ยื่นคำร้องขอแก้ฟ้อง

พิพากษายืน