คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1272/2479

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดในวันแรม 13 ค่ำในเวลากลางคืน ทางพิจารณาได้ความว่า จำเลยกระทำผิดในตอนกลางคืนเวลาประมาณตี 5 แห่งวันแรม 12 ค่ำดังนี้ ศาลต้องยกฟ้องตามมาตรา 192 แห่งประมวลวิธีพิจารณาความอาญา คำว่า"กลางคืน" ต้องถือตามกลางคืนใน ม.6 (24) แห่งกฎหมายลักษณอาญา

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักข้าวเปลือกของเจ้าทรัพย์ไปเมื่อวันที่ ๒๐ มีนาคม เวลากลางคืนตรงกับวันแรม ๑๓ ค่ำเดือน ๔ พ.ศ.๒๔๗๘

ทางพิจารณาได้ความว่าตามคำพะยานโจทก์ว่า จำเลยกระทำผิดในวันที่ ๑๙ มีนาคม ตรงกับวันแรม ๑๒ ค่ำ เดือน ๔ พ.ศ.๒๔๗๘ เวลาประมาณ ตี ๕ จวนแจ้ง

ศาลฎีกาเห็นว่า กลางคืนแห่งวันแรม ๑๓ ค่ำ ต้องเป็นกลางคืนตาม ม.๖ (๒๔) แห่งกฎหมายลักษณอาญา คือระหว่างตั้งแต่พระอาทิตย์ตกไปจนพระอาทิตย์ขึ้นเห็นว่ากลางคืนแห่งวันแรม ๑๓ ค่ำจะกลายเป็นกลางคืนวันแรม ๑๒ ค่ำไม่ได้ มีแต่จะกลายเป็นวันแรม ๑๔ ค่ำ แลเห็นว่าวันเดือนปีเป็นสาระสำคัญแห่งฟ้อง คดีนี้เมื่อข้อเท็จจริงตามทางพิจารณาต่างกับข้อเท็จจริงที่กล่าวในฟ้อง ตามประมวลวิธีพิจารณาอาญามาตรา ๑๙๒ ศาลก็ต้องยกฟ้อง จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ ให้ยกฟ้องโจทก์